Agus do éirġeadar a ċlann ṁac uile, agus a inġeana suas dá ṁeisniuġaḋ; aċ do ḋíult seision meisneaċ do ġlacaḋ; agus do ráiḋ sé, Oir raċuiḋ mé síos annsa nuáiġ ċum mo ṁic ag déanaṁ doilġiosa: mar so do ċáoin a aṫair é.
Agus a duḃairt an tóglaċ re Ióab, Dá ḃfaġuinsi míle secel airgid ann mo láiṁ, ní ṡínfinn mo láṁ amaċ a naġaiḋ ṁic an ríġ: óir dfúagair an ríġ dar laṫair ḋuitsi agus do Abisai agus do Ittai, ġa ráḋ, Tugaiḋ ḃur naire naċ beanfaḋ áonduine ris a nógánaċ Absolon.
Ann sin a duḃairt Ióab, Ní ḟéuduimsi fuireaċ marso agad. Agus rug sé ar ṫrí gaéṫe iona láiṁ, agus do ṡaiṫ sé tré ċroiḋe Absolon íad, an fad do ḃí sé fós béo a lár na daruiġ.
Agus a duḃairt Ióab ris, Ní ḃéara tú scéula leaċd a niuġ, do ḃríġ gur ṁarḃaḋ mac an ríġ, aċd béara tú scéula leaċd lá oile: aċd a níuġ ní ḃcara tú sceula ar biṫ.
Agus do corruiġeaḋ an ríġ go mór, agus do ċuáiḋ súas don tséomra ós cionn an ġeata, agus do ġuil sé: agus ag imṫeaċd dó, a dúḃairt mar só, O a ṁic Absolon, a ṁic, a ṁic Absolón, do ḃféarr liom gur mé féin do ġeaḃaḋ bás ar do ṡon, ó Absolon, a ṁic, a ṁic!
Agus do aiṫin an ríġ do Ióab, agus do Abisai agus do Ittai, ḋa ráḋ, Déanuiḋ go macánta air mo ṡonsa ris a nóganaċ, ré Habsolon. Agus do ċúaluiḋ an slúaġ uile á núair ṫug an ríġ an nfúagrasin do na caiptíniḃ uile a ttáoḃ Absoloin.
¶ Agus dóirtfiḋ mé air ṫiġ Ḋáiḃi, agus ar áitreaḃṫaċaiḃ Ierusalem, spiorad na ngrás agus na neadarġuiḋeaḋ; agus féuċfuid orumsa noċ do ṫolladar, agus caóiḋfid air a ṡonsan, mar ċaóiḋios duine ar son a aoínṁic, agus béid siad a ndoilġios air a ṡon, aṁuil mar ḃíos duine a ndoilġios ar son a ċéidġine.