22 An feaḋ ṁairfeas an talaṁ, ní sguirfiḋ aimsir an tsíolċuir agus an foġṁar, agus an ḟuaċd agus an teas, agus an saṁraḋ agus an ġeiṁreaḋ, agus an lá agus a noiḋċe.
¶ Is marso a deir an TIĠEARNA, noċ do ḃeir an ġrían mar ṡolus san ló, agus órduiġṫe na gealuiḋe agus na réaltan mar ṡolus san noiḋċe, an té roinneas a nfairge a núair ḃéicid a tonna; TIĠEARNA na slóġ isé a ainm:
Ní mó a deirid síad iona ccroiḋe, Bioḋ anois eagla an Tiġearna DIA oruinn, noċ do ḃeir fearṫuinn, fa ṫús agus fa ḋeireaḋ iona ham féin: coiṁéaduiġ sé ḋúinne seaċdṁuine cinnte a nfóġṁair.
Uime sin a ḋearḃráiṫre, bíġiḋ foiġideaċ, go teaċd an Tíġearna. Féuċ, bí an treaḃaċ ag fuireaċ re toraḋ mórluáiḋ na talṁan, agus fanuiḋ sé ris maille ré foíġid, nó go ḃfaġann sé fearṫuin na maiden agus an tráṫnóna.