Agus a duḃairt Día re Naói, táinic críoċ a nuile ḟeola am ḟiaġnuisi; óir is lán an talaṁ durċóid tríoṫasan; agus, féuċ, sgriosfuiġ mé iad maille ris an ttalaṁ.
Agus a nuáir ḟéad sí a ċeilt ní buḋ faide, do rinne sí coṁra buigḃinne, agus do ċuir dóbáil laṫuiġe agus pic uirre, agus do ċuir an leanaṁ innte; agus do ċuir annsa tsoiliostar ar ḃrúaċ na haḃann é.
Oír mar do ḃádar ann sna laéṫiḃ ré udílínn ag iṫe agus ag ol, ag pósaḋ ban agus ag taḃair ban dfearuiḃ, go soiṫe an lá an a ndeaċuiḋ Naói a sdeaċ ann sa naírc,
Noċ do ḃí easúmal a nallód, an tan do ḟan foiġid ḟada Dé a láeṫiḃ Náoi, an feaḋ do ḃí a náire ḋá hullṁúġaḋ, ionnar cáoṁnaḋ beagán, eaḋon, oċd bpearsanna tré uisge.