Agus a duḃradar, Gluáisiḋ, déunam caṫair ḋuinn féin, agus tor a roiṫeaċuiḋ a ḃárr go neaṁ; agus déunam ainm ḋuinn féin, deagla go spréiġfiġ sinn ar feaḋ na talṁan go huiliḋe.
Agus a duḃairt an TIĠEARNA Día, Féuċ, atá an duine ar na ḋéunaṁ mar áon aguinn féin, dfios maiṫeasa agus uilc: agus a nois, deagla go ccuirfeaḋ a láṁ amaċ, agus go nglacfaḋ fós do ċrann na beaṫa, agus go níosfaḋ, agus go mairfeaḋ go bráṫ:
Agus a duḃairt seision, Ni raċa mo ṁacsa liḃ síos; óir déug a ḋearḃraṫair, agus do fágḃaḋ eision na áonar; mé ḃeanann tubuisde ḋó sa tsliġe ann a raċṫaóisi, ann sín béurṫaoi mo ġrúaglíaṫsa maille re dóbrón ċum na huáiġe.
Agus Día uile ċuṁaċdaċ do ṫaḃairt grás díḃ a laṫair a nóglaoiċ, ionnus go ccuirfiḋ sé liḃ ḃur ndearḃraṫair eile, agus Beniamin, Ma ċaillimsi mó ċlann, do ċaill me meféin.
Agus do ṫóg seision a ṡúile, agus do ċonnairc a ḋearḃraṫair Beniamin mac a ṁaṫar, agus a duḃairt, A né so ḃur ndearḃraṫair as óige, air ar laḃraḃair rium? Agus a duḃairt sé, Go raiḃ Día grásaṁuil duit, a ṁic.