51 ମୁଇ ସ୍ତ୍ କ୍ମ୍ଲେ, ଯେ ମର୍ ଆଦେଶ୍ ମାନେଦ୍ ସେ କ୍ବେ ନ୍ମେରେ।”
51 ମୁୟ୍ ସଃତ୍ କଃଉଁଲେ, ଜେ ମର୍ ସିକ୍ୟା ମାନେଦ୍, ସେ କଃବେ ହେଁ ମଃର୍ନ୍ ନଃଦେକେ ।”
ମୁଇ ତୁମୁକ୍ମ୍ନ୍ ସ୍ତ୍ କ୍ମ୍ଲେ, ମୁଇ ମାନାଇ ହିଲାର୍ ନିଜାର୍ ରାଇଜେ ଆସ୍ତାର୍ ନ୍ଦେକ୍ତା ହ୍ତେକ୍, ଇତି ଟିଆ ଅଇରିଲା ଲକ୍ମ୍ନ୍କାର୍ ବିତ୍ରେ କ୍ତେକ୍ ଲକ୍ ମ୍ରି ନ୍କେର୍ତି।”
ପବିତର୍ ଆତ୍ମା ଶିମିୟନ୍କେ ଶପତ୍ କ୍ରି କଇରିଲା, ଉଦାର୍ କ୍ର୍ତାକେ ଖ୍ରୀଷ୍ଟକେ ନ୍ଦେକ୍ତା ହ୍ତେକ୍, ତୁଇ ନ୍ମେର୍ସି ବ୍ଲି।
ଯୀଶୁ କଇଲା, “ଯେ ମକେ ଲାଡ୍ କ୍ରୁଲା ସେ ମର୍ ବାକ୍ୟ ମାନ, ତ୍ବେ ମର୍ ଉବା ତାକେ ଲାଡ୍ କ୍ରେଦ୍, ମୁଇ ଆର୍ ମର୍ ଉବା ଆସିକ୍ରି ତାର୍ ହୁର୍ଦୟେ ବାସା କ୍ରୁନ୍ଦ୍।
ମୁଇ ଜୁଇକ୍ତା କଇରିଲେ ସେରି ମ୍ନେ ହ୍କାଉଆ, ଦାସ୍ ତାର୍ ସାଉକାର୍ ତ୍ଇହ୍ଣି ବ୍ଡ୍ଅଇ ନ୍କେରେ, ମକେ ଯଦି ସେମ୍ନ୍ ମର୍ କ୍ତାକେ ମାନ୍ତି ତ୍ବେ ସେମ୍ନ୍ ତୁମାର୍ କ୍ତାକେ ମାନ୍ତି।
ଇ ହୁର୍ତିବିର୍ ଜ୍ତେକ୍ ସ୍ବୁ ଲକ୍ମ୍ନ୍କେ ତୁଇ ମର୍ ଆତେ ସ୍ହ୍ରି ଆଚ୍ସି, ମୁଇ ସେମ୍ନ୍କାର୍ ଲ୍ଗେ ତକେ ଜାଣାଇ ଆଚି। ସେମ୍ନ୍ ତର୍ ଲକ୍ ଆର୍ ତୁଇ ସେମ୍ନ୍କେ ମର୍ ଆତେ ଦେଇ ରିଲିସ୍, ସେମ୍ନ୍ ତର୍ ଆଦେଶ୍କେ ମାନ୍ଲାଇ ଆତ୍ତି।
ମୁଇ ତୁମୁକ୍ମ୍ନ୍ ସ୍ତ୍କ୍ରି କ୍ମ୍ଲେ, ଯେ ମର୍କ୍ତା ଶୁଣିକ୍ରି, ମକେ ହ୍ଟାଇରିଲା ଉବାକେ ବିଶ୍ବାସ୍ କ୍ରେଦ୍, ସେ ନ୍ସେର୍ତା ଜୀବନ୍ ହାଇଦ୍। ସେ ବିଚାର୍ ଅଇନ୍କେରେ କାଇତାକ୍ ସେ ମ୍ର୍ନେ ହ୍ଣି ଜିଣିକ୍ରି ନ୍ସେର୍ତା ଜୀବନେ ହଚି ଆଚେ।
ମ୍ତର୍ ଜୁଇ କାଦି ସ୍ର୍ଗେ ହ୍ଣି ଆସେଦ୍, ସେ କାଦି ଯେ କାଇଦ୍, ସେ ମ୍ରିନ୍କେରେ।
ଯୀଶୁ ଆରେକ୍ ଫାରୂଶୀମ୍ନ୍କେ କଇଲା, “ମୁଇ ହୁର୍ତିବିର୍ ଉଜାଳ୍। ଯେ ମର୍ହ୍ଚେ ହ୍ଚେ ଆସେଦ୍, ତାର୍ ଜୀବନ୍ ଉଜାଳ୍ ଅଇଦ୍, ଆରେକ୍ କ୍ବେ ଅନ୍ଦାରେ ଇଣ୍ତି ନ୍କେରେ।”
ଯିହୁଦି ନେତାମ୍ନ୍ କଇଲାଇ, “ଅବେ ଅମିମ୍ନ୍ ଜାଣୁଲୁ ଯେ ତକେ ବୁତ୍ଆତ୍ମା ଡ୍ସ୍ଲିଆଚେ ବ୍ଲି। ଅବ୍ରାହାମ୍ ଆର୍ ବବିଶତ୍ କ୍ତା କ୍ଉତା ଲକ୍ମ୍ନ୍ ସ୍ବୁ ମ୍ଲାଇ ଆତ୍ତି, ମ୍ତର୍ ତୁଇ କ୍ମ୍ଲିସ୍ ଯେ ତର୍ ଆଦେଶ୍କେ ମାନେଦ୍ ସେ କ୍ବେ ନ୍ମେରେ ବ୍ଲି।
ତୁମିମ୍ନ୍ ତାକେ କ୍ବେ ନ୍ଜାଣାସ୍ ମ୍ତର୍ ମୁଇ ତାକେ ଜାଣି, ମୁଇ ଯଦି ତାକେ ନ୍ଜାଣିବ୍ଲି କଇନ୍ଦ୍ ତ୍ବେ ମୁଇ ହେଁ ତୁମାର୍ ହର୍ ଗଟେକ୍ ମିଚୁଆ ଲକ୍ ଅଇନ୍। ମ୍ତର୍ ସ୍ତ୍କ୍ରି ମୁଇ ତାକେ ଜାଣୁଲେ ଆର୍ ତାର୍କ୍ତା ମାନୁଲେ।
ବିଶ୍ବାସାର୍ ଲାଗି ହନୋକ ନ୍ମେରି ସ୍ର୍ଗେ ଗ୍ଲାଆଚେ, ତାକେ ଇଶ୍ଵର୍ ତାର୍ ଲ୍ଗେ ନେଇରିଲା ଆରେକ୍ କେ ହେଁ ତାକେ ଦ୍କୁ ନାହାର୍ଲାଇ। ଲେକାଆଚେ ହନକ ଇଶ୍ଵରାର୍ ଲ୍ଗେ ଗ୍ଲା ଆଗ୍ତୁ ତାକେ ସ୍ର୍ଦା କ୍ରିରିଲା।
ମ୍ତର୍ ଅମିମ୍ନ୍ ଦ୍କୁଲୁ ଯୀଶୁ ଅଳକ୍ ସ୍ମୟାର୍ ଗିନେ ସ୍ର୍ଗ୍ ଦୂତ୍ମ୍ନ୍କାର୍ ତ୍ଇହ୍ଣି ସାନ୍ ଅଇରିଲା, କାଇତାକ୍ ସେ ଇଶ୍ଵରାର୍ ଆଶିର୍ବାଦ୍ ଲାଗି ସ୍ବୁଲକାର୍ ଗିନେ ମ୍ରୁକେ ତାକେ ସେ ଅଳକ୍ ସାନ୍ କ୍ରିରିଲା। ସେ ମ୍ଲା ଲାଗି ଅମିମ୍ନ୍ ଅବେ ତାକେ ମଇମା ଆର୍ ମାନି ଦ୍ର୍ମାର୍ ମୁକୁଟ୍ ହିନ୍ଦ୍ଲାର୍ ଦ୍କୁଲୁ।