Chu liau chun Jisu nih, “Aw ka Pa, tual leh vân Lalpa, nangnih mifing leh mi fâifîm tla sinah hi bang thu hi na pheh, nâusêm tla sinah na phuang ruangah hin ka nan sawr.
Chun, bua lingnei nâwngah vawrh mi chu, thu theihtu asi le, sikhawmsele laikulh lungkhamnâk leh neihnâk nih chun thu chu a dawrh le, rah lo hen a hawng um tâwn.
Chun, annih nih chun a sinah, “Na pa zeiah a um?” an ti. Jisu nih, “Nannih nih kei nan hawng ka theih lo, ka Pa khawm nan theih lo; kei nan hawng ka theih chun, ka Pa khawm nan theih lai,” ti hen a sâng.
Chun, Stephen nih, “Unau tla, pa tla, ngâinik u! Kan thlâktu Abraham, Haran khua ah a um lânah Mesopotamia ram ah a um liau khan rokualnâk Pathian chu a sinah a hawng a langh le,
Mi fing chu kha zeiah me? Mi thiam chu kha zeiah me? Hi laikulh ah êltu chu kha zeiah me? Pathian nih laikulh finghnâk hi âtkâi asi ti a theihtir lo masi?
Sikhawmsele, upa tla lakah chun thufing khawm kan sim tâwn, sikhawmsele, hi laikulh thufing hi asi lo le, hi laikulh lâirêltu tlâu ding mi thiltikhonâk khawm asi lo.
theihlonâk anmah lakah um mi chu theihlonâk ruangah chun Pathian nungnâk lakah ṭhen a um hen, an theihnâk lakah chun an hawng mûi asi, an thinlung a mawlâwt ruangah.