مکاشفه 6:16 - کتاب مقدس به زبان بندری

¹⁶ اُشُ به کوهُ و شَغُ شاگو: «رو ما بِکِین و بِی ما اَ جلوِ رو اُ کسی که رو تخت نِشتِن، و اَ خشم برّه زَفت بُکنی،

هزارۀ نو

¹⁶ آنان خطاب به کوهها و صخره‌ها می‌گفتند: «بر ما فرود آیید و ما را از روی آن تخت‌نشین و از خشم بره فرو پوشانید.

Persian Old Version

¹⁶ و به کوهها و صخرهها میگویند که «بر ما بیفتید و ما رامخفی سازید از روی آن تختنشین و از غضب بره؛

کتاب مقدس، ترجمۀ معاصر

¹⁶ ایشان به کوهها و صخره‌ها التماس کرده، می‌گفتند: «ای کوهها و ای صخره‌ها، بر ما بیفتید و ما را از روی آنکه بر تخت نشسته و از خشم برّه پنهان کنید.

مژده برای عصر جدید

¹⁶ و به كوه و صخره‌ها ‌گفتند: «به روی ما بیفتید و ما را از چهرهٔ تخت‌نشین و از خشم و غضب برّه پنهان كنید،

مژده برای عصر جدید - ویرایش ۲۰۲۳

¹⁶ آن‌ها به کوه‌ها و صخره‌ها ‌می‌گفتند: «به روی ما بیفتید و ما را از چهرۀ تخت‌نشین و از غضب برّه پنهان کنید،

مکاشفه 6:16 ပူးပေါင်းရင်းမြစ်များ

مَتّی 26:64

عیسی جواب ایدا: «تو خوت ایطوکا اِدگو! ولی به شما اَگَم که اَ ایی به بعد، به پُس انسان اَگینی که دَسِ راست خدای کادِر نِشتِن و روی ابروی آسَمُن اَتات.»

مَرقُس 3:5

عیسی، وا جَهل به اُشُویی که دور و وری ووستادَرِن نگاه ایکه و وا خاطر دل تِلویی اُشُ غمگین بو، به اُ مَرد ایگو: «دَس خو دراز بُکن!» اُ مَردو هم دَس خو دراز ایکه و دِسی خُب بو.

لوقا 23:30

اُغایه به کوهُ اَگَن: ”رومُ بِکِی!“ و به تَلُ اَگِن: ”به ما بُپوشونی!“

مکاشفه 10:6

و به اُ که تا ابدالآباد زِندَن کَسَم ایخا، به همو که آسَمُن و هرچه که توشِن و زمین و هرچه که توشِن و دیریا و هرچه که توشِن، خَلک ایکه. اُ کَسَم ایخا که دگه بِشتِه اَ ایی دیر نابوت،

مکاشفه 19:15

اَ لُوِش شمشیر تیزی در اَتات تا باهاش ملتُ ئُو بِزَنت و اُ، وا عصای آهِنی بِی اُشُ حکومت اَکُنت. اُ انگور خشم و جَهلِ خدای کادِر مطلقُ توو حوضی شراب لگدکوب اَکُنت.

مکاشفه 20:11

اُغایه مِه یه تخت سفید گِپی و به اُ که روش نِشتَه اُمدی. آسَمُن و زمین اَ محضر اُ در رفتِن و جائی به اُشُ پیدا نِبو.

مکاشفه 4:2

درجا اَ روح خدا پُر بودُم و بیگین، یه تختی توو آسَمُنَ و یکی رو تخت نِشتَه.

مکاشفه 4:5

اَ اُ تخت، بَرخ آسَمُن و صدای غُرّشت و اِستون شَهُند. و تیغار تخت، هفت تا مشعلِ روشن هَستَه. ایشُ هفت روح خدائَن.

مکاشفه 4:9

هروَه که اُ موجودوی زنده، به اُ که رو تخت نِشتِن، همو که تا ابدالآباد زِندَن، جلال و حرمت و شُکر تکدیم اَکُنِن،

مکاشفه 5:1

اُغایه توو دَس راست اُ کِ رو تخت نِشتَه، یه طوماری اُمدی که پشت و روش نوشته بودَه و وا هفت تا مُهر، مُهرِ لاک بودَه.

مکاشفه 6:10

اُشُ وا صدای بلند غار شازَه که: «ای خداوندی که بِی همِی چی حاکمی، ای تویی که قدّوسی و حکی، تا کِی محاکمه ناکُنی و تکاص خون مائو اَ اُشُ که رو زمین زندگی اَکُنِن، ناگیری؟»

مکاشفه 9:6

توو اُ روزُن مردم دُمبال مرگ اَگردَن، ولی پیدایی ناکُنِن؛ آرزو اَکُنِن بِمِرَن، ولی مرگ اَ اُشُ در اَرِه.