3 Михаяһ йортонда саҡта йәш левиҙең тауышын танып ҡалдылар. Унан: – Һине бында кем алып килде? Бында нимә эшләйһең, ниңә бында ҡалдың? – тип һоранылар.
Яҡуп атаһы янына килде. Атаһы уны ҡапшап ҡараны ла: – Тауышы Яҡуптыҡы, ә ҡулдары – Ғаяздыҡы, – тине.
Кем һин, һинең бында ни эшең бар? Ни хаҡың бар – бында, Юғарыла, үҙеңә ҡәбер, Ҡаяла төрбә уяһың?
Бер аҙҙан шунда торғандар уның янына килеп: – Һин ысынлап та шуларҙың береһе. Һөйләшеүеңдән үк күренеп тора, – тинеләр.
уға: «Шибболеҫ, тип әйт», – тиҙәр. Ә теге дөрөҫ итеп әйтә алмайынса: «Сибболеҫ», – тиһә, ғилғәдтәр уны Иордан аша сыға торған кисеүҙәр эргәһендә сәнсеп үлтерә торғайны. Был мәлдә әфраимдарҙан ҡырҡ ике мең кеше һәләк булды.
Дан улдары үҙ ырыуынан биш кешене – Сорға һәм Әштәол ҡалаларында йәшәгән көслө ир-атты – ер ҡарап-тикшереп килергә ебәрҙе. – Барығыҙ, ул илде тикшереп килегеҙ, – тинеләр. Улар Әфраим таулығындағы Михаяһ йортона килеп туҡтанылар ҙа ҡуна ҡалдылар.
Ул: – Михаяһ мине ялланы, мин унда ҡаһин булып торам, – тине. Михаяһтың үҙенә ҡылған яҡшылыҡтарын һөйләне.