11 Шимшон Делилаға: – Әгәр ҙә мине бер тапҡыр ҙа тотонолмаған өр-яңы бауҙар менән бәйләһәләр, көсөм бөтөп, бүтән кешеләр һымаҡ буласаҡмын, – тине.
Кем телен тыя, шул йәнен һаҡлар, телен тыймаған харап булыр.
Тәҡүә әҙәм алдаҡты һөймәй, боҙоҡ иһә хурлыҡҡа төшә, мәсхәрәгә ҡала.
Кешеләрҙән ҡурҡҡан – үҙенә тоҙаҡ ҡорған, Раббыға һыйынған – хәүефтән араланған.
Беҙ бер тәндең ағзалары булғанға күрә, һәр кем, ялғанды кире ҡағып, үҙ яҡынына дөрөҫөн һөйләһен.
– Юҡ, тотоп бәйләп, пелештиҙәр ҡулына ғына бирәбеҙ, беҙ һине үлтермәйбеҙ, – тинеләр. Уны ике өр-яңы бау менән бәйләнеләр ҙә мәмерйәнән алып сыҡтылар.
– Һин мине алдағанһың, дөрөҫөн әйтмәгәнһең, – тине Делила Шимшонға. – Хәҙер әйт инде, һине нимә менән бәйләргә?
Делила өр-яңы бауҙар алып килеп уның менән Шимшонды бәйләне лә: – Шимшон! Ана һиңә ҡаршы пелештиҙәр килә! – тине. Ә уның төпкө бүлмәһендә бер нисә кеше боҫҡонда ята ине. Шимшон үҙенең ҡулынан бауҙы ептәй өҙөп ташланы.