15 Ул осорҙа Ғәли туҡһан һигеҙ йәшендә булып, күҙҙәре зәғифләнгән, күрмәй ине.
Бер ваҡыт инде ҡартайған һәм күҙе бик насар күргән Исхаҡ өлкән улын үҙ янына саҡыртып алды. – Улым! – тине ул Ғаязға. – Эйе, мин, атай! – тип яуап бирҙе улы.
Яровғамдың ҡатыны ире әйткәнсә эшләне, Шилоға, Ахияһтың өйөнә китте. Ахияһ бик ныҡ ҡартайғайны инде, күҙҙәре бөтөнләй күрмәй башлағайны.
Башыңа һәләкәт килмәҫ, Сатырыңа бәлә-ҡаза яҡынламаҫ.
Бер көндө Ғәли үҙенең урынында ята ине. Күҙҙәренең нуры ҡайтҡанлыҡтан, ул инде йүнләп күрмәй ине.
Үкереп илаған тауыштарҙы ишеткән Ғәли: – Был ниндәй шау-шыу? – тип һораны. Хәбәр килтергән әҙәм ашығып Ғәли янына килде лә һөйләп бирҙе.