14 – Ҡасанға тиклем иҫерек йөрөрһөң? Шарабыңдан айны инде! – тине уға Ғәли.
Ҡылған гонаһтарыңдан ваз кисһәң, Сатырыңды яуызлыҡ төйәк итмәһә,
Әгәр ҙә сикһеҙ ҡөҙрәт Эйәһенә табан йөҙ борһаң, Ҡабат аяҡҡа баҫырһың. Тик яманды сатырыңдан алыҫҡа ҡыу!
«Тағы күпме шулай һөйләнерһең? Һүҙҙәрең – ярһыу ел һымаҡ!
Мөҡәддәс торлаҡта төбәлдем Һиңә – Ҡөҙрәтеңде, шөһрәтеңде күрҙем.
Телеңде һин ялған һөйләүҙән тый, мәкерҙе ауыҙыңдан ҡыу;
Күпме ятырға була, эй ялҡау, йоҡонан торор ваҡыт түгелме?
Ә ҡайһы берҙәре: – Улар шарап эсеп иҫергән, – тип көлдө.
Барыһы ла Изге Рух менән һуғарылып, башҡа телдәрҙә һөйләшә башланы: был һәләтте уларға Алла Рухы бирҙе.
Беҙ бер тәндең ағзалары булғанға күрә, һәр кем, ялғанды кире ҡағып, үҙ яҡынына дөрөҫөн һөйләһен.
Әсенеү, ярһыу, асыу, ҡысҡырыу, яман теллелек һәм һәр төрлө яуызлыҡтарҙан баш тартығыҙ.