9 Әммә Теҡоғанан килгән ҡатын былай тине: – Хакимым батша, әйҙә бының өсөн ғәйеп минең һәм атам нәҫеленең башына төшһөн! Батша үҙе лә, уның тәхете лә ғәйепһеҙ ҡалһын! – тине.
Әммә әсәһе былай тине: – Төшһә, был ҡәһәр миңә төшһөн, улым. Һин минең һүҙемде тыңла ла әйткәнемде эшлә.
Мин башым менән яуап бирәм: ул ҡайтасаҡ. Әгәр уны алып ҡайтмаһам, ғүмерем буйы һинең алда ғәйепле булырмын.
– Һиңә ҡаршы һүҙ әйтеүсе булһа, уны миңә килтер, ул әҙәм һиңә ҡағыла алмаҫ, – тине батша.
– Бар, өйөңә ҡайт, мин әмер бирермен, – тине батша ҡатынға.
Уларҙың ҡаны мәңгелеккә Йоавтың һәм тоҡомоноң башына төшһөн. Ә Дауытҡа һәм тоҡомона, уның ғаиләһенә һәм тәхетенә Раббы мәңгегә именлек бирһен!
Үҙегеҙ йәшәгән ерҙе нәжесләмәгеҙ, сөнки ҡан ерҙе нәжесләй, ерҙе бары тик ҡан ҡойоусының ҡаны менән генә пакландырып була.
– Уның ҡаны беҙҙең һәм беҙҙең балаларыбыҙҙың өҫтөндә булһын! – тип яуап бирҙе бөтәһе лә.
Шунан уның аяғына йығылып: – Мин генә ғәйеплемен, хакимым, – тине. – Ҡолоңа әйтергә рөхсәт итһәнә. Ҡолаҡ һалһаңсы ҡолоңдоң һүҙҙәренә.