14 Ләкин Амнон уның әйткәненә ҡолаҡ һалманы һәм, ҡыҙҙан көслөрәк булғанлыҡтан, уны мәсхәрәләне.
Был ерҙең хакимы хиууи Хаморҙың улы Шәхәм ҡыҙҙы күрҙе лә тотоп алып көсләне.
Раббы былай ти: «Бәхетһеҙлекте Мин һиңә үҙ йортоңдан бирәм. Күҙ алдыңда ҡатындарыңды тартып алып, үҙеңдең яҡын кешеңә тапшырырмын. Ул һинең ҡатындарың менән көпә-көндөҙ ятып йоҡлар.
Бынан һуң Амнонда Тамарға ҡарата ҡот осҡос нәфрәт тойғоһо уянды. Уның был нәфрәте элекке мөхәббәтенән дә көслөрәк ине. – Бар сығып кит! – тине ул ҡыҙға.
Батша баҡсанан табын янына әйләнеп инеүгә, Һамандың Эстерҙың диванына йөҙө менән ҡапланған булыуын күрҙе. Батша: – Етмәһә, минең күҙ алдымда, минең йортомда батшабикәгә ҡағылырға итәһеңме? – тип ҡысҡырып ебәрҙе. Батшаның әйтеүе булды – Һамандың йөҙөн ҡапланылар.
Ҡыҙ туғандарың – атайыңдың ҡыҙы менән дә, йәки әсәйеңдең ҡыҙы менән дә, һинең менән бер өйҙә тыуғанмы ул, ситтәме – улар менән яҡынлыҡ ҡылма.
«Үҙенең ҡыҙ туғаны, әсәһенең йәки атаһының ҡыҙы менән ятҡан кешегә ләғнәт булһын!» Бөтөн халыҡ: «Амин!» – тип яуап бирһен.
Гивға кешеләре миңә ҡаныҡты, төндә мин туҡтаған өйҙө ҡамап алды. Мине үлтерергә иттеләр, ә йәриәмде үлтергәнсе көсләнеләр.