2 Ҡара, ауыҙымды асам, Һүҙҙәрем телем осонда тора.
Шунан һуң Әйүп, һүҙ башлап, үҙе донъяға килгән көндө ҡәһәрләне.
Уның башына ҡарғыш төшөүен теләп, Ауыҙыма гонаһ ҡылырға мин юл ҡуйманым.
Инде хәҙер, Әйүп, мине тыңла, Әйткән һәр бер һүҙемә ҡолаҡ һал.
Һүҙҙәрем ихлас йөрәктән сыға, Ирендәрем белгәнде, хаҡты һөйләй.
Ҡолдарыңдың мәйетен күктәге ҡоштарға, Тоғроларыңдың тәнен ерҙәге хайуандарға ем итеп бирҙеләр.
Ғайса уларға аң-белем бирә башланы:
