30 Тирем ҡарайып, һуйылып төштө, Һөйәктәрем ялҡынһынып яна.
Ҡәберемә: „Һин – минең атайым“, Ер ҡортона: „Әсәйем, апайым һин“, – тип әйтһәм,
Шунан шайтан Раббы янынан сығып китте. Ул Әйүптең бөтә тәненә, түбәһенән алып табанына тиклем, һыҙлатҡыс шеш-ҡутыр сығарҙы.
Төндәрен түҙгеһеҙ һыҙлай һөйәктәрем, Бер туҡтауһыҙ әрнеү йонсота.
Ул бар гонаһтарыңды ярлыҡай, Бөтә сирҙәреңә шифа бирә.
Йәнеңде үлем соҡоронан йолоп ала, Тоғро мөхәббәт, шәфҡәттең тажын башыңа кейҙерә.
Юғарынан ут яуҙырҙы – Елегемә тиклем үтеп инде. Ау ташланы – аяҡтарым тышауланды; Мине кире боролорға мәжбүр итте. Мине көндәр буйы ғазап ҡосағында Япа-яңғыҙ торғоҙоп ҡалдырҙы.
Тәнем менән тиремде туҙҙырҙы, Һөйәктәремде онтаны.
Әле йөҙҙәре ҡоромдан ҡара, Урамда осратһаң, танымаҫһың. Тиреләре һөйәккә йәбешеп кипкән, Ағас ҡайырыһына оҡшап ҡалған.
Аслыҡ ғазабынан тән тиребеҙ Усаҡта янған һымаҡ ҡарайып көйҙө.
Ишеттем дә – йөрәк дөпөлдәне, Тауышыңдан ирен дерелдәне, Һөйәктәрем иреп төштө, Тубыҡтарым ҡалтыраны. Тик беҙгә һөжүм итеүселәргә афәт килгән көндө Мин сабыр ғына көтөрмөн.
