17 Төндәрен түҙгеһеҙ һыҙлай һөйәктәрем, Бер туҡтауһыҙ әрнеү йонсота.
Шунан шайтан Раббы янынан сығып китте. Ул Әйүптең бөтә тәненә, түбәһенән алып табанына тиклем, һыҙлатҡыс шеш-ҡутыр сығарҙы.
Тирем ҡарайып, һуйылып төштө, Һөйәктәрем ялҡынһынып яна.
Ятыу менән торор ваҡытымды көтәм, Тик төнөм аяуһыҙ оҙон, Әйләнеп-тулғанып сығам таңға саҡлы.
Мине хәтфә болондарҙа ял иттерер, Тымыҡ һыуҙарға Ул алып барыр.
Сабырлыҡ һаҡланым таңға саҡлы; Раббы, арыҫландай, һөйәктәремде онтаны; Йә Раббы, Һин мине көнөн дә, төнөн дә Әжәлемә алып бараһың.
Ишеттем дә – йөрәк дөпөлдәне, Тауышыңдан ирен дерелдәне, Һөйәктәрем иреп төштө, Тубыҡтарым ҡалтыраны. Тик беҙгә һөжүм итеүселәргә афәт килгән көндө Мин сабыр ғына көтөрмөн.