22 Инде мин ҡолоңдоң һүҙҙәренә лә ҡолаҡ һал. Алдыңа бер генә һыныҡ икмәк һалайым, аша, зинһар. Аҙыраҡ хәл инер, шунан үҙ юлыңа китерһең, – тине.
Ҡатын Шаулдың эргәһенә килде. Батшаның ҡото осҡанын күреп: – Мин ҡолоң әйткәнеңде тыңланым һәм, ғүмеремде хәүеф аҫтына ҡуйып, әмереңде үтәнем.
Әммә Шаул: – Ашамайым, – тип баш тартты. Шулай ҙа хеҙмәтселәре лә, ҡатын да ныҡ өгөтләгәс, тыңланы. Ерҙән тороп, түшәккә ултырҙы.