22 – Юҡ, – тине икенсе ҡатын. – Тере бала – минеке, үлгәне – һинеке! – Юҡ, тере ҡалған бала – минең улым, үлгәне һинеке! – тине беренсеһе. Шулай итеп батша алдында тағы талашып киттеләр.
Иртәгәһен улымды имеҙергә тип торғайным, уның үле икәнен күрҙем. Яҡтырғас, яҡшылап ҡарағайным, минең балам түгеллеген аңланым.