16 Бер көндө батша алдына ике фәхишә килеп баҫты.
Уянып киткәс, Сөләймән күргәндәренең төш икәнен аңланы. Йәрүсәлимгә ҡайтҡас, Раббы Хакимдың Килешеү һандығы эргәһенә баҫты, тотош яндырыу, татыулыҡ ҡорбандары килтерҙе, унан үҙенең бөтә хеҙмәтселәре өсөн мәжлес йыйҙы.
Ҡатындарҙың береһе былай тине: – Эй хакимым! Был ҡатын менән бер өйҙә йәшәйбеҙ. Ул да өйҙә булғанда, минең балам тыуҙы.
Иртәгәһенә Муса халыҡтың дәғүәләрен хәл итергә ултырҙы. Халыҡ иртәнән кискә тиклем Муса янында аяғөҫтө баҫып торҙо.
Бер-бер эште хәл итергә кәрәк булһа, миңә киләләр. Мин улар менән һөйләшеп, ҡарар сығарам, Алланың ҡағиҙә һәм ҡанундарын еткерәм.
Алланың шөһрәте – эш-ғәмәлдәрҙе сер итеп тотоу, батшаларҙың даны – эштәрҙе тикшереп, асылын белеү.
Ҡыҙыңды фәхешлек ҡылырға мәжбүр итеп, мәсхәрәгә ҡалдырма. Юҡһа илдә зинасылыҡ таралыр һәм ул боҙоҡлоҡ менән тулыр.
Исраил ҡыҙҙары һәм улдары араһынан бер кем дә боттарға табыныу ҡорамдарында фәхешлек менән шөғөлләнергә тейеш түгел.
Нун улы Йушағ йәшерен рәүештә Шиттимдән ике кешене шымсылыҡ итергә ебәрҙе. – Барығыҙ, – тине ул, – был ил һәм Йерихо ҡалаһы хаҡында белешеп ҡайтығыҙ. Улар Йерихоға юлланды, Рахав исемле фәхишә ҡатындың өйөндә ҡунырға ҡалды.
Ғилғәд кешеһе Ифтах ҡаһарман һуғышсы ине. Ул бер фәхишә ҡатындан тыуғайны. Атаһының исеме Ғилғәд ине.
