16 Хәйерселәрҙең атаһы булдым, Таныш булмағандарҙың дәғүәһен тикшерҙем.
Ҡатынының: «Бына ҡолоң мине нимә эшләтте!» – тигән һүҙҙәрен ишеткәс, Йософтоң хужаһы асыуынан шартлай яҙҙы.
– Бар, өйөңә ҡайт, мин әмер бирермен, – тине батша ҡатынға.
Мордехай ағаһының үкһеҙ етем ҡалған ҡыҙы Һадассаны – уның икенсе исеме Эстер – тәрбиәләп үҫтергәйне. Эстер килеш-килбәте күркәм, төҫкә-башҡа сибәр ҡыҙ ине. Ата-әсәһе вафат булғас, Мордехай уны үҙ тәрбиәһенә алғайны.
Ярлыларҙы юлдан ситкә ҡыуа – Барса фәҡир йәшенергә мәжбүр була.
Ауыр хәлгә төшкәндәр өсөн мин иламаныммы ни? Ярлыларҙың хәленә мин инмәнемме?
Йәш сағымдан етемдәргә атай урынында, Бала саҡтан тол ҡатындарға таяныс булдым.
Өйөмдәге кешеләрҙең: „Туйғансы итен ашаһаң ине“, – тип әйткәне бармы?
Мосафирҙар ҡапҡам төбөндә ҡунманы; Ишегем һәр юлаусыға асыҡ булды.
Хәтереңә төшөр, үҙең күптәргә өгөт-нәсихәт бирҙең, Ҡулы һәленеп төшкәнгә көс өҫтәй инең.
Һис бер юҡҡа мине күрә алмағандар Башымдағы сәс бөртөгөнән дә күбәйҙеләр. Сәбәпһеҙгә йәнемде көҫәгән дошмандар ифрат көсәйҙе. Ә мин урламаған нәмәне нисек ҡайтарып бирәйем?
Халыҡ араһындағы низағтарҙы улар хөкөм итте, ауыр эштәрҙе Мусаға еткерә барҙы, ваҡ-төйәктәрен үҙҙәре хәл итте.
Алланың шөһрәте – эш-ғәмәлдәрҙе сер итеп тотоу, батшаларҙың даны – эштәрҙе тикшереп, асылын белеү.
Тәҡүә әҙәм ярлының дәғүәһен ентекләп тикшерер, залим ул турала уйлап та бирмәҫ.
Уға һинең кейемеңде кейҙерермен, биленә һинең билбауыңды быуырмын, хакимлығыңды уның ҡулына тапшырырмын. Ул Йәрүсәлимдә йәшәүселәргә һәм Йәһүҙә халҡына атай булыр.
Алланың ҡәҙерле балалары булараҡ, Уға оҡшарға тырышығыҙ.
һин быны тикшер һәм яҡшылап һораш. Әгәр был хәл раҫланһа һәм араңда шундай әшәкелек булһа,
Атабыҙ Алла ҡаршыһында саф, тапланмаған диндарлыҡ – бәләгә тарыған етемдәр менән тол ҡатындар хаҡында хәстәрлек күреү һәм үҙеңде был донъяның боҙоҡлоғонан һаҡлау ул.