17 Енәйәттәремде тоҡҡа һалып, мөһөр һуғыр, Ғәйептәремде өҫтөнән аҡлап ҡуйыр инең.
Ләкин тауҙың ҡолап онталғаны, Ҡаяның урынынан ҡупҡаны,
„Алла язаны уларҙың Балаларына һаҡлап тора“, – тиһегеҙме? Юҡ, әжерен үҙҙәренә бирһен, белһендәр.
„Пакмын, гонаһ юҡ миндә; Сафмын, ғәйепһеҙмен.
Хаҡлы булһам да, үҙ телем үҙемде ғәйепләп ҡуйыр. Камил булһам да, ғәйеплегә сығарыр.
Мине тағы ла бысраҡ соҡорға батырырһың, Хатта үҙ кейемем дә минән ерәнер.
Инде иһә һелте менән күпме йыуынһаң да, Һабын менән ни ҡәҙәрле ышҡыһаң да, Ғәйебеңдең табы күҙ алдымда ҡалыр, – тип белдерә Раббы Хаким. –
Был хаҡта һатып алыу ҡағыҙы яҙып мөһөр баҫтым һәм, шаһиттар саҡырып, көмөштө үлсәп бирҙем.
Әфраимдың ғәйебе төйөнгә төйнәлгән, Уның гонаһы хәтерҙән юйылмаған.
Уларҙың йөҙөмө Содом ағасында, Ғамора баҡсаларында үҫкән. Уларҙың емештәре ағыулы, тәлгәштәре әсе.
„Хазиналарымда мөһөр баҫып, Бына нимәләрҙе һаҡлап тотам!