12 “मोवात्निङा लिने! चोन्मा, साम, खारु, आलाङ, साया, सावा खोन्कि छोमा अ़धुन-अ़धुन्तारि आन्निनाम्हाङ्एदा युङ्युङ्ने। मोवात्निङा लिने!”
खोन्कि आन्कान्का चिन्माखाङ्मादा छुक्मा मान्प़दानि, मेन अ़अ़त्पादाङ्का लेन्नि। (देकिनालो हाङ्होन, सावा खोन्कि तोक्पो ऩङ अ़धुन खानानिन्एदाङा युङ्याङ। ओवात्निङा लिने।)
देकिनालो झारा सामाचि खोक्कोएदाङ्का, खोक्कोलाम्पा खोन्कि खोक्कोसोओ निम्पाङ ओ। खोक्कोसोओ अ़धुन-अ़धुन्तारि अ़चुऩङ्लोङ्ने! मोवात्निङा लिने।
माङ्नालोना खाना आम्लावादा निनाम्हाङ त़चोन्तुङुहिदा मान्तुप्युक्तुओ म़नाआ आलाङ्ओ यामात्मादा “आमेन”नि देत्नि य़ङ? मोन्ग़रि खाना दे त़य़ङ्याङ्ओ मो खोसाआ अ़तुप्तुन।
देकिनालो ओ झारा आम्नुओ निम्पाङ्ङा म़लिसाओ ओ, खोन्ओसा सोम्तुक्मा ब़द्धे म़नाचिएदा फेकि आलाङ प़माय़ङ पोन्याङ्सा खात्कि निनाम्हाङ्ओ अ़चुऩङ अ़लोङ्ने।
खानानिन ऩचिन्तिन्वात्नि खोक्कोएदा आम्नुओ भेन नुलोक पाक्तानुम, खोन्कि खोक्कोएदा आम्नुओ ह़ङ्म़ङ पोइसानुम खोन्कि सोम्कुवादा काछो लिसानिन्किना च़लोक आलाङ काप़ लिसानिन।
दे-दे त़य़ङिन, दे-दे त़च़न, मो झारा हाङ्पा येसुओ अ़चुऩङ्दा खोक्कोलाम्पा निनाम्हाङ पापा आलाङ प़याङ्सा मुवानुम।
खोक्को अ़क्छा ओन्ङा निनाम्हाङ आन्कालेन्पा म़युङ्याङ, मो येसु ख्रिस्त आन्हाङ्पालाम्पा म़लेन। निनाम्हाङ्ओ अ़चुऩङ्लोङ्मा, तोक्पो ऩङ, सावा खोन्कि पाङ आराङ्राङ्दाङ्का ओन्ग़रि खोन्कि अ़धुन्तारि युङ्युङ्ने! मोवात्निङा लिने!
अ़ङ्काङा अ़ह़ङ ओ। अ़ङ्का सुवाङ्दाङ्ओ, खानुम, अ़ङ्का अ़धुन-अ़धुन्तारिओ निम्पाङ ह़ङ्ङाङा। खोन्कि स़माओ खोन्कि सित्म़ङ दुखा तोक्खायुओ अ़होत्खाचि अ़ङ्काएदा म़युङ्याङ।
खोन्किना मो चौबिस्कासाम्योक ताङ्पाचि खोन्कि मो चारकातात अ़ह़ङ्चिआ म़बोम्सान्चिन्कि हाङ्युङ्खादा म़युङाङाओ निनाम्हाङ ओवात्नि य़ङ्याङ्सा अ़ब़क्ता, “मोवात्निङा लिने! हल्लेलुयाह!”