42 “साङ्आ अ़ङ्काएदा साकोङ्छ़ङ कामु ओ अ़चुप्पोचिदाङ्का अ़क्छा हेवा मुमेत्तुनालो मोसोओ अ़पोत्दा अ़धिवा चाचेम्खालुङ क़ङ्माकि धियाङ्वामादा वेन्मादिमा नुलोक लिओ।
मेन मोचि आन्कान्एदाङ्का अ़चुमाइसुङ अ़कात्निन्ने निम्पाङ धियाङ्वामादा खाराकि ख़ङ्य़ धोन्ता, खोन्कि बुया त़लाउओ ङा बात्तु। मोसोओ अ़दो त़होङ्सुहिदा खाना अ़क्तात रुपाओ फेक्वा त़धिरु। मो खात्तुकि आम्को खोन्कि अ़ङ्को निम्पाङ मोचि प़चि।”
चाप्चेत्तानिन्चिन, खानानिन्आ ओ अ़चुप्पाचिदाङ्का अ़क्छाछाङ अ़काचि मात्द़ङ्ओनि मान्मित्दानुम्च़म। देकिनालो अ़ङ्का खानानिन लोनानिन, निनाम्मादु मोचिओ अ़चुकाफाचि अ़धुन निनाम्मादुओ अ़ङ्पापाओ अ़चुबुदा म़युङ्याङ।
मेन साङ्आ अ़ङ्काएदा साकोङ्छ़ङ कामु, ओ अ़चुप्पोचिदाङ्का अ़क्छा हेवा मुमेत्तुनालो मोसोओ अ़पोत्दा अ़धिवा चाचेम्खालुङ क़ङ्माकि मो ग़ङ्याङ्ओ धियाङ्वामादा लुम्मादिमा नुलोक लिओ।
खो बाखादा धुवाधा, खोन्कि खोसाआ ओवात्नि य़ङाङाओ अ़क्तात य़ङ एनु, “सावल! सावल! खाना अ़ङ्का देकि दुखा त़प़ङाङा?”
खोन्ओसा आन्कान अ़क्छा निएदा हान्दाङ्का छ़ङ अ़छेन्तिमिन्ने। मेन आन्निछाओ अ़लाम्दा धुङ्मायु माङ्लो लाम काछेक य़ङ देम्खाछाङ मान्युङ्दामा अ़छ़ङ मुम्ने।
देकिनालो ओवात्नि छाप्तायुङ्सा, “खोक्कोसोओ अ़चुतुक्वादा साङ्चि देम्खाछाङ खामान्एत्म़युक, मोचिआ खोक्को अ़खाङ, खोन्कि खोक्कोसोओ अ़तुक्वादा साङ्चिआ देम्खाछाङ मान्एन्अ़युक मोचिआ अ़तुप।”
ब़ब़, नाना खोन्कि निछाचि ओ, अ़ङ्का खानानिन यायोक प़नाङ्नानिन, खानानिन चिन्माय़ङ साम्योक्मि लाम्ओ अ़देङ्सालाप्पादा काफेक्चि खोन्कि लाम्काछेक्चिदाङ्का चाप्चेत्तानिन्चिन, खोन्कि मोचिदाङ्का अ़थाया युङानिन!
आन्काओ काचिदा फिमाय़ङ ऩधिरुन्ने निकिना आन्कान्का साङ्कोछाङ अ़लाम अ़छेक्तिमिन्का।
खोन्ओसा खानानिन्आ अ़नुवाक य़ङ छेन्मा त़ऱम्ने। खोन्किना ख्रिस्त म़लाताओ लेन्दा अ़च़क़ल़क खोन्कि लाहि मात्द़ङ्ओ त़लिसिन्ने।
खोन्ओसा साथिकादोङ्दाङ्का अ़खुक्दाओ मेन्मित्माचि साया म़लाकाम्ने, छा म़तोक्ने, खोन्कि अ़चुखिम्चि म़खाचिनेनि अ़ङ्का यायोक प़ङ्च़ङ। मोवात्नि आन्ङेङ्चिआ आन्कान सुङ्मा अ़वाखाम ऩतोक्तुन।
खोन्कि ब़द्धेकापाङ्आ मोचिओ अ़चुअ़अ़त्पालाम अ़त़ङ, खोन्किना मो सोज्जेओ काचिन्चिओसा म़नाचिआ अ़छ़ङ लाम अ़सुङ।