23 खोन्ओसा खाना ब़क्खादा आम्छुक्दाम त़पाउङुहिदा आम्द़क्छाओ अ़देङ्सालाप्पादा दि-दि युङ्याङ्नि खाना त़मित्तुतोक्तुनालो
खानानिन दोप्म़क म़नाचि ओ, खाक्को अ़धिवा ओ? छुक्दाम्दाङ्का छुक्दाम सेङ्खा बत्खा अ़धिवा माआङ?
आम्छुक्दाम ब़क्खाओ अ़बुदा छिरुदो, खोन्कि खारा। बुया आम्द़क्छाएनान तोङा, खोन्किना बानाकि ब़क्खादा आम्छुक्दाम पाउ।
खोन्कि येसुआ मो अ़लोवा, “एनु खो, साङ्छाङ खामान्एत्दोचि! मेन खारा, खोन्कि आप्पि काब़क्पाएदा खाङ्मुसान्चिन, खोन्कि निनाम्हाङ्य़ङ खाकालु मोसाआ लोमाय़ङ्ओ छुक्दाम पाउ, खोन्कि म़नाचिओ निम्पाङ सालुम्स़ङ लिने।”
खोन्कि खानानिन यामात्सि त़पुइन्लोन्तिन्हिदा खाक्कोसोओ अ़देङ्सालाप्पादा आम्नुओ दिदिचि म़युङ्याङ्नालो लेत्तापुवानुम्च़म, खोन्किना निनाम्मादुओ आम्नुओ पापाआछाङ आम्नुओ हेवाचि ऩलेत्तिन्प़न।
मेन जखायस पुवालोन्ताकि हाङ्पा लो, “हाङ्पो, खानुम! अ़ङ्का अ़ङ्चासुम, छेन्बिओ अ़क्धाङ मान्तोक्कादाचि प़ङ्च़ङ खोन्कि म़नाचिदाङ्का दियाकोनुछाङ सामाचि च़न्तुङ्युङ्सुङ्च़ङ्नालो अ़ङ्का मोसोओ चारकास़रो लासुङ्प़ङ्च़ङ।”