9 खोन्ओसा खानानिन मुलो लाम्चिदा खारानिन, खोन्कि देम त़धिरुम्च़म, मोचि सायाकाम्मा खाबाचादा बुत्तानुम्च़म।’
मोचिआ खो अ़लासालोवा, ‘देकिनालो साङ्आछाङ आन्कान्का काचिदा मान्पाक्ऩदान्का।’ खोसाआ मोचि लोचि, ‘खानानिन्छाङ अ़ङ्अङ्गुराखादा खारानिन्कि काचि मुवानिन।’
खोन्किना मो अ़हारुक्चि लाम्चिदात्नि म़खाराकिना म़धिरुचिओ अ़अ़त्पा खोन्कि अ़नुवाक झारा म़कोउचि, खोन्कि सायाकाम्खा खिम तावाङ्चिआ अ़भेप्ता।
खोन्किना खोसाआ अ़हारुक्चि लोचि, ‘सायाकाम्मा खाबाचा चुम्सायुङ्सा, मेन बुत्माय़ङ्ओ म़नाचि तामा मान्खान्दोचि।
खोन्कि ‘देत्नि हेवादाङ्का लामाकि हेवा लेत्माय़ङ तोक्तिन’निओ य़ङ यरुसलेम्दाङ्का पुङ्किना झाराकारावाचितारि ख्रिस्तओ अ़चुऩङ्दा खालुमादोत।
देकिनालो हाङ्पाआ आन्काच्या ओवात्नि ऩलोवायुङ्साच्या, ‘हेन्खामाओ अ़थायातारि म़नाचि लेन्मा निम्पाङ, अ़ङ्का खाना निरावाचिओ अ़चुसाम लिसि छेन्नायुङ्ना।’”
झारा निनाम्हाङ्ओ अ़चुम़नाचिएदा अ़ङ्का अ़न्नुनु अ़चुप्पा लिसाङ्नुछाङ ख्रिस्तओ तुप्माङा अ़ऱन्मिन्ओ अ़चुआसिखाओ नुय़ङ्खान निरावाचि खाएत्मा निम्पाङ अ़ङ्का ओ अ़वाखाम ऩपुवाङ्ओ।
सेङ्लावा खोन्कि सायाकाकाम्मा म़य़ङ्याङ, “तानिन!” साङ्आ एनु मो य़ङ्ने, “तानिन।” साङ वामित्मा स़, मो ताने, साङ मिन मोसाआ ह़ङ्म़ङ्ओ चाक्वा मोहाङा दुङुने।