12 खानानिन दे त़मिनिन्येन? अ़क्छा म़नाओ अ़क सये अ़भेराचिदा अ़क्तात अ़भेरा थेम्खात्नालो, दि मोसाआ उनान्सयेकातात अ़भेराचि छिरुदाचिकि मो थेमाखाराओ अ़क्तात लाम्सि अ़खात्निन कि?
खोक्कोसाआ मोचि म़सेनुचि, “खानानिन्एदाओ अ़क्छाएदा भेरा युङ्याङ खोन्कि मो सावातोम्खा-लेन्दा होक्लुम्हुत्दा धादिनालो दि खाना मो त़लाउकि बुङ्खाया त़सारुन्लोइसुन कि?
खोन्कि मो धिरुनालो अ़नुछ्या अ़ङ्का खानानिन लोनानिन, उनान्सयेकातात्दाङ्का मो थेमाखाराओ अ़क्तात्ओ निम्पाङ खो च़लोक अ़ऩङानु।
येसुआ म़सेनुचि, “खानानिन दे त़मिनिन्येन? अ़क्छा म़नाओ ह़वाङ अ़दुवाछा छाचि युङाङाचि। खोसाआ कुम्पा अ़छाएदा खाराकि लो, ‘अ़ङ्छा ओ, खाराकि आय़ अ़ङ्को अङ्गुराखादा काचि मुवा।’
“ख्रिस्तओ अ़तुक्वादा देत्नि खानानिन त़मिनिन्येन? खोक्को साङ्को अ़छा ओ?” मोचिआ खोक्को अ़लासालोवा, “दाउद्ओ अ़छा ओ।”
अ़ङ्का खारु कातोक म़नाचिएनान्वा चेप्ङाङा, खानानिन्ङा अ़ङ्का य़ङ्ङाओदा छ़ङ्छेन्तानुम।
देकिनालो खानानिन म़थेमाखाराओ भेराचिवात्नि त़मुन्येन, मेन हान खानानिन आम्नुओ लावाचि काखाङ्पा खोन्कि कारात्पाएदा त़लासिन्तान्युङ्सिन।