7 खोन्किना अ़ङ्का आप्पिछाङ आम्नुओ बुदा तामा अ़खान्ङाओनि अ़मित्ऩङ्च़ऩङ। मेन हाङ्पो, ‘नुवाखारा!’नि लोनिप़नि खोन्कि अ़ङ्हारुक नुखात।
खोन्कि झारा म़नाचि दोम्तुदोचि, खोन्किना मोचि अ़क्छा निएदा सेन्कासेन मुमा अ़पुक्ता, “ओ दि ओ? ओ ना अ़ऩङ्वा चिन्माय़ङ ए! ओसाआ ना पाङ्एनान अ़अ़त्पा पोप्ताओ लावाचिछाङ लोन्तानिन्नि लोचिहिदा मोचि म़काङ्याङ!”
खोन्कि झाराकापाङ दोम्तुदोचिकि “ओ दियाको य़ङ ए खा? ओसाआ ना सावाएनान्ओ पाङ्आ लोङुचिहिदा म़पोप्ताओ चाकावालावाचिछाङ म़लोन्खात्याङ!”नि अ़क्छा निएदा लोकालो म़मुवा।
खोक्कोसाआ अ़चुछुक अ़फेसाकि खो अ़नोप्ता, खोन्कि अ़लोवा, “अ़ङ्का मिन्ङाङा, खाना नुवालावा!” खोन्कि मोन्ग़रिङा खोसोओ अ़क़माधामा सारिमादाङ्का नुवाखारा।
खोन्कि येसु मोचिएनान म़खारा। कप्तानाओ अ़खिम च़क्दा म़तालाहिदा कप्तानाआ अ़यावाचि खाइसुचिकि ओवात्नि लोमेत्तुचि, “हाङ्पो, दुखा मान्मुदानिन। अ़ङ्का अ़ङ्खिम्दा खानानिन वाक्मा अ़खान्ङाओ अ़ङ्का अ़मुऩङ्ऩङ।
अ़ङ्का सिन्तुङ्योङ देकिनालो अ़ङ्का आप्पिछाङ अ़ङ्छोङ्दुओ पाङ्यिचिओ अ़चुपाङ्दा याक्ङाङा, खोन्कि अ़ङ्पाङ्दा रात्खामिचि म़याक्याङ। अ़ङ्का अ़क्छा ‘खारा!’नि लोङ, खोन्कि मो खात, नि ‘बाना!’नि लोङ खोन्कि मो बान। अ़ङ्का अ़ङ्हारुक, ‘ओ मु!’नि लोङ, खोन्कि खोसाआ मो मु।”