29 खोसाआ अ़क्तात आम्खोम्ताङ्मादा त़फेङ्नालो नि आम्खोम्ताङ्माछाङ तात्तु प़, आम्बोप्खु खात्मा कालाम आम्लोक्छुम्छाङ खात्मा प़।
खोन्किना मोचिआ खोक्कोसोओ अ़चुङाइवादा अ़थुक्ता, खोन्कि खोक्को अ़धात्ता, खोन्कि खा-खाक्कोचिआ ओवात्नि य़ङ्सा अ़फेङ्सा,
खोक्कोसोओ अ़चुम़क अ़दिप्तापुवाकि अ़सेना, “निनाम्हाङ्य़ङ आन्कान्का खाएत्नि! खाना काधात साङ ओ?”
झारा खाना कादोत्चि प़चि, आम्सामाचि काखात्चि साङ्एदाङ्काछाङ मान्लादोत्दोचि।
येसु ओवात्नि म़य़ङाहिदा अ़चुच़क्दा काएप काहुङ्चिएदाओ अ़क्छाआ ओवात्नि य़ङ्सा फेङ्सु, “दि मुलो काब़क्पाओ अ़य़ङ ओवात्नि त़लासुङु?”
मोन्ग़रिङा मुलो काब़क्पा हननियाआ पावल्ओ अ़च़क्दा काएप्पा “मोसोओ अ़दोदा धात्तु”नि लो।
आइमित्छाङ आन्कान्का सास़न्का खोन्कि वामित्मा स़न्का, आन्काओ कालाङ्द़क मुन्येन्का, आन्कान्का धात्खावा चान्युङ्सिन्का खोन्कि आन्काओ खिम मात्द़ङ।
अ़क्छा निएदाओ खिमाआ खानानिन अ़नुछ्याङा हारा त़लिसिन्युङ्सिन। अ़त्लो मुमाय़ङ देकि मान्आङ्दामा? माङ्लो देकि च़न्मान्लुदामा?
खाक्को अ़क्छा म़नाआ खानानिन हारुक त़मुन माङ्लो खानानिन ऩच़न्तिन माङ्लो खानानिन त़लुत्तिन माङ्लो खो आप्पि ऱक्भाक मु माङ्लो आम्नुओ खोम्ताङ्मादा त़फेङ्सिन्नुछाङ खानानिन्आ झारा त़आङ्तुम।
म़छेक्ताङाओचि खानानिन सोमात़तुक्तुम्च़म। आम्नुओ चासुम्छेन्बि ऩङाप्तिन्हिदाछाङ आम्नुओ ऩङानुयाङ्सा त़आङ्तुम, देकिनालो खानानिन त़सिन्तुम्योम आम्नुओ झारासोओ अ़नुवाक चासुम्छेन्बि युङ्याङ, मो अ़धुन्तारि युङ्युङ।