12 दाम्दु कालात्पाचिछाङ बप्तिस्मा लोक्सि म़ताकि युहन्ना अ़सेना, “काचिन्पो, आन्कान्का दे च़मादोत?”
खानानिन सोमाकातुक्चि ओन्ङा सोमात़तुक्तुम्च़म्नालो खानानिन्आ दिसु सिरिफा त़तोक्तुम कि? दाम्दु कालात्चिछाङ मोवात्नि ना म़च़!
मेन दाम्दु कालात अ़थाया एवाकि नाम्चोक्दुत्नि खाङ्माछाङ राक मान्मुमाङ अ़कोङ्कोम धात्याङ्सा ओवात्नि य़ङा, ‘निनाम्हाङ, अ़ङ्का हेवामिएदा सोमातुक्ताङ्ऩङ।’
म़नाचिआ युहन्ना अ़सेना, “खोन्नालो आन्कान्का दे च़मादोत?”
खोसाआ मोचि लोचि, “देम लात्मानि ऩलोन, मोदाङ्का च़लोक दाम्दु मान्लात्दानुम।”
झारा म़नाचि खोन्कि दाम्दु कालात्चिआ येसुओ ओ अ़चुय़ङ अ़एनाकि निनाम्हाङ्ओ अ़चुकाचि अ़नुवाक निकिना म़काङ्सा। देकिनालो मोचि बुया युहन्नाएदाङ्का बप्तिस्मा म़लोआयुङ्सा।
पत्रुस य़ङाओ य़ङ म़नाचिआ अ़एनाकिना अ़चुसाकोङ्वा अ़न्नुनु चाअ़त्सा, खोन्किना मोचिआ पत्रुस खोन्कि नि छाम्माय़ङ्चि म़सेनुचि, “ब़ब़-निछाचि ओ, खोन्नालो आन्कान्का दे च़मादोत?”