56 अ़क्छा हारुक्माआ पत्रुस मि भुक्ताङाओ खाकि नुलोक चोप्याङ्सा लो, “ओ म़नाछाङ येसुएनान्ङा युङाङाओ!”
पत्रुस बुङ्खाया बुक्लुङ्दा युङाङा। मुलो काब़क्पाओ अ़क्छा अ़हारुक्मा खोएदा ताकि लो, “खानाछाङ गालिल्दाओ येसुएनान त़युङाङाओ।”
खोन्किना अ़नाम्प़क येसु बारकापाङ अ़चुकाखेङ्पाचिएनान म़ताला।
मेन येसुआ म़लोचि, “मो देत्छाङ मान्लोदानुम! खानानिन ओ मेत्छामा देकि दुखा त़प़म्योम? ओसाआ ना अ़ङ्को निम्पाङ अ़क्तात अ़नुवाक काचि मुयुङ्सु।
खोन्किना येसुआ मो म़नाओ अ़म़क्दा अ़चुछुक अ़लासायुङ्सा, खोन्कि मो म़नाआ नुलोक खा, खोन्कि खो लामाखाखाङ्मा रुवा, खोन्कि खोसाआ झारा नुलोक खाचि।
खोन्कि बुक्लुङ्ओ अ़रादा मि म़तुम्ता खोन्कि म़नाचि म़कोवान्चिन्कि म़युङाङा। पत्रुस्छाङ मोचिएनान युङा।
मेन पत्रुस्आ अ़ऩङाछिरुकि य़ङा, “मेत्छामो, अ़ङ्का ना खो अ़सिन्ऩङ।”
खोन्कि मो वाङ्खा लाम काहुङ मेत्छाछा छाआ पत्रुस सेनु, “दि खानाछाङ ओ म़नाओ अ़काखेङ्पाचिएदाओ अ़क्छा माआङ कि?” खो य़ङा, “अ़ङ्का माआङ।”