5 खोन्नुछाङ ओ मेन्मित्माआ अ़ङ्का दुखा अ़प़ङाङाओसा अ़ङ्का ओसोओ अ़छ़ङ छेन्तुङ्प़ङ, माङ्नालो मो अ़धुन तायाङ्सा अ़ङ्नाप्मा अ़कान्ङा।’”
येसुआ मो देत्छाङ मान्लोअ़दा। मोन्ग़रि खोक्कोसोओ अ़चुकाखेङ्पाचि म़ताकि खोक्को अ़लोवा, “मो छुत्ताखाइसानुम! देकिनालो मो पात्याङ्सा आन्कान म़त़ङ्याङ।”
अ़ङ्का खानानिन लोनानिन, मो अ़यावाओसा ओन्ङा ना पुक्लोन्कि पेम्पाक अ़प़न ओन्दे, मेन अ़यावाआ दोरुओ दोरुओसाआ खो पुक्लोन्कि दोत्याङ्ओओन मो पेम्पाक प़।
मो सहरादा अ़क्छा मेन्मित्मा युङाङा। मो मेन्मित्मा खोएदा तायुङ्साङा। खोन्कि छुक फाङ्याङ्सा लोङु, ‘अ़ङ्ङेङ्ओ देङ्सालाप्पादा छ़ङ छेन्निप़नि।’
बुया लाम कातित्चिआ खो “वाइवेत युङा!”नि अ़रेन्ता। मेन खो अ़क्चित च़लोक पारा, “दाउद्ओ अ़चुछा, अ़ङ्का सोमातुक्नि!”
मेन अ़ङ्याम चाअ़त्लो क़म्तुङ खोन्कि ओ अ़ङ्हारुक मुङ। खोन्ओसा निचि नुय़ङ्खान खाएत्तुङ्च़ङ्नुछाङ अ़ङ्का आप्पि सिरिफाओ निम्पाङ अ़खान्ऩङ्लो अ़लिऩङ्ने।