30 मेन आम्नुओ छेन्बि ओगिबेखाचिएनान कायाङ ओ आम्नुओ छा ताहिदा खानानिन्आ पित्ओ नुम्माय़ङ अ़नावाराछा खोसोओ निकि त़सेरुम!’
देकिनालो मोचि झारासाआ च़लोक अ़चुतोक्मादाङ्का अ़क्चिलोक अ़पाआ, मेन ओ मेन्मित्माआ अ़मान्तोक्दामादाङ्का झारा ओएदा युङाङाओ अ़ह़ङ्खा लाम्ङा पाउयुङ्सु।”
मेन अ़कुम्पाछाआ अ़पा ओवात्नि लो, ‘खानुम! ओन्कादोङ्तारि अ़ङ्का आम्नुओ निकि काचि मुङाङा खोन्कि खानानिन्आ त़लोनिओ झारा य़ङ्चि मुङ्युङ्सुङ्च़ङ। मेन खानानिन्आ अ़ङ्का देम्खाछाङ अ़ङ्यावाचिएनान खाबाचा चामा अ़क्तात मेनेत्छाछाङ मान्प़त़दानि।
अ़पाआ अ़कुम्पाछा लो, ‘अ़ङ्छा, खाना ना अ़धुन्ङा अ़ङ्काएनान त़युङ्युङ्याङ, खोन्कि झारा अ़ङ्चासुम्छेन्बि आम्कोङा ओ।
मेन आन्कान खाबाचा चामा खोन्कि ऩङानुमान्चिन्दोराङाओ। देकिनालो ओ आम्निछा सुवादावात्निओ, हान ह़ङायुङ्सा, मासावात्निओ, धिरायुङ्सा।’”
फरिसि पुवालोन्ताकि अ़कोङ्या यामारा, ‘निनाम्हाङ्पो, अ़ङ्का खानानिन आलाङ प़नानिन। देकिनालो अ़ङ्का नि म़नाचिवाको काच़न, अ़त्लोकाच़, ताङ्लान कामु माङ्लो ओ दाम्दुकालात्वाकोछाङ अ़ङ्का अ़मुऩङ्ऩङ।