29 निनाम्हाङ काफाआ लोओ य़ङ एनुकि मरियम दोम्तुदोकि मिना, “देत्निकि ओसाआ ओवात्नि अ़ङ्का अ़लोवाङ्ओ?”
“आन्कान पेम्पाक मान्बात्दोम्ओसा खोक्को ओवात्नि म़य़ङ्याङ”नि य़ङ्सा खोचि अ़क्छा निएदा दुम्छ़न्मा अ़पुङ्सा।
जकरिया निनाम्हाङ काफा खाकि अ़लालोआकि अ़क़माकारा।
खोन्कि निनाम्हाङ काफाआ मो वारिसाएदा युवाकि लो, “हाङ्पा निनाम्हाङ्आ सोमाऩतुक्ताओ! खाना नुलोक लिसा! खो खानाएदा म़युङ्याङ।”
ओ य़ङ काएन झाराकापाङ्आ अ़चुमिन्मादा मित्याङ्सा म़य़ङा, “ओ नुनु माय़ङ दियाको लि हे?” देकिनालो हाङ्पा निनाम्हाङ्ओ अ़चुसावा खोएदा छुक्तायुङ्सा।
मेन मरियम्आओन ओ झारा य़ङ्चि अ़मिन्मादा नुलोक युङ्सुकि मित्तुचि।
खोन्किना येसु अ़चुमापाचिएनान नासरत्दा म़धाकि खोचिआ अ़लोवाचुओ काङ्याङ्सा युङा। खोन्कि खोक्कोसोओ अ़चुमा मरियम्आ ओ झारा य़ङ्चि अ़मिन्मादा नुलोक युङ्सुचि।
पत्रुस्आ खाओ सेन्चिओ अ़तुप्माय़ङ दि हे निकिना अ़मिन्मादा ओहा ना मोहा लिसायुङ्साहिदा कर्नेलियस्आ छुत्तुचिओ म़नाचि मोन्ग़रिङा सिमोन्ओ अ़खिम सेन्याङ्सा वाङ्खा लाम्ओ अ़बुदा म़तादिसा।
खोसोओ अ़क़मा काराकि खोएह्यात्नि होन्नि चोउदिसु, खोन्कि “हाङ्पो, दे त़य़ङिन्येन?”नि लो। खोन्कि निनाम्हाङ काफाआ खो लासुलो, “निनाम्हाङ्आ आम्यामात्मा अ़एनायुङ्सा, खोन्कि खाना मान्तोक्कादाचि मोहा त़प़चिओ अ़खायुङ्सा!