29 “बानानिन्कि अ़क्छा म़ना खानुम, खोक्कोसाआ अ़ङ्का मुङ्च़ङ्ओ झारा काचिचि खाऩएत्ताङ। मात्दे, खोक्को ख्रिस्त ना माआङ?”
खोन्किना झारा म़ना मुक्लाचि दोम्दायाङ्सा म़य़ङा, “दि ओ दाउद्ओ अ़छा लिमा ऱ कि?”
मो मेत्छामाआ खोक्को लो, “अ़ङ्का सिन्तुङ्योङ, खाउग़रि मसिह म़तायाङ, मोन्ग़रि खोक्कोसाआङा आन्कान्का झारा य़ङ खाऩएत्तिन्का।” मसिह ख्रिस्तनि अ़लो।
खोन्कि मो मेत्छामाआ अ़चाक्वा दावा छिरुदोकि सहरादा लासाखारा खोन्कि म़नाचि लोचि,
खोन्कि मोचि सहरादाङ्का म़लोन्ताकि खोक्कोएदा म़खारा।
“अ़ङ्का दे चुवाङ्ओ झारा काचिचि खोक्कोसाआ अ़ङ्का खाऩएत्ताङ” निओ मो मेत्छामाओ अ़सालुम्स़ङ्आ मो सहरादा सामरिचिएदाओ ब़द्धेसाआ खोक्को साकोङ्छ़ङ अ़मुवा।
खानुम, येसु राक्एनान चेप्याङ, मेन ओचिआ खोक्को देत्छाङ ऩलोन्योन। ओङा ख्रिस्तओनि बुसुवाचिआ अ़नुछ्या अ़सिन्ता हे?
खोन्नुछाङ मुक्लादाओ ब़द्धे म़नाचिआ खोक्कोएदा साकोङ्छ़ङ म़मुवा खोन्कि मोचि म़य़ङा, “ख्रिस्त म़ताहिदा दि ओ म़नाआ मुचिओदाङ्का तोक्पो म़दोम्दाओ बुन्चि मुमा ऱचि कि?”
सेङ्लावा खोन्कि सायाकाकाम्मा म़य़ङ्याङ, “तानिन!” साङ्आ एनु मो य़ङ्ने, “तानिन।” साङ वामित्मा स़, मो ताने, साङ मिन मोसाआ ह़ङ्म़ङ्ओ चाक्वा मोहाङा दुङुने।