27 खोन्कि मो काखेङ्पाछाङ अ़लोवा, “खाखो, आम्मा!” मोन्ग़रिदाङ्का मो काखेङ्पाआ मो आप्पिओ अ़खिम्दा खात्तु।
खोन्किना हाङ्आ मोचि म़लोचि, ‘अ़नुछ्या, अ़ङ्का खानानिन लोनानिन, खानानिन्आ ओ अ़ङ्निछाचिएदाङ्का झारादा अ़चुप्पो अ़क्छा देत्नि त़मुम, मो खानानिन्आ अ़ङ्काङा त़मुवाङ्ऩङ्ओ।’
खोन्किना खोक्कोसाआ अ़चुऱङ्कोप्नि म़युङाङाओ म़नाचिह्यात्नि म़खाचिकि म़य़ङा, “खानुम! अ़ङ्मा खोन्कि अ़ङ्निछाचि ओचिङा ओ!
पत्रुस्आ येसु अ़लोवा, “खानुम, आन्कान्का झारा आन्काओ सामाचि छिरुम्दोम्च़म्काकि खानानिन त़ङ्निङ्नि।”
खोक्को आप्पिओ अ़चुम़नाचिएदा म़ता, मेन खोक्कोसोओ अ़चुओ म़नाचिआङा खोक्को मान्लोक्अ़दा।
खानुम, ग़रि तायाङ, अ़नुछ्याङा ताचिआयुङ्सा, खानानिन त़रिसिन्खारिन खोन्कि झारा आम्नुओ खिम्दा त़खारिन, खोन्कि अ़ङ्का ओन्ङा त़छित्ङादाङाऩङ। खोन्नुछाङ अ़ङ्का आप्पि ओन्ङा अ़लिऩङ, देकिनालो अ़ङ्पापा अ़ङ्काएनान म़युङ्याङ।
खोन्किना आन्कान्का अ़क्छा निएदा हासिन्चिन्का खोन्कि वाप्तेलादा आन्कान्का वाङिन्का, खोन्कि खोचि अ़चुखिम म़लासा।