39 खोक्कोसाआ मोचि म़लोचि, “बानाचिकि खाचु।” मोचि खाराचि, खोन्कि खोक्कोसोओ अ़चुयुङ्खा अ़खाचु। मोचि मो लेन खोक्कोएनान युङाचि, देकिनालो मोन्ग़रि आप्फात चार साङायुङ्सा।
मेन मोचिआ “आन्काच्याएनान्ङा युङिन्ने। देकिनालो अ़नाम्प़क लिमा मुवाङ, खोन्कि लेन्छाङ ओङ्मा मुयाङ”निकिना राकाङ्थेत्नि येसु अ़मुवाचु। खोन्किना खोक्को मोचिएनान युङ्मा निकिना खिम्हुत्या म़वाङा।
येसु म़हुसान्चिन्कि म़चोउचि खोन्कि मोचिआ अ़त़ङ्ताङाचुओ म़खाचिकि मोचि म़सेनुचि, “खानाचिआ दि त़लाम्चुङ्चु?” मोचिआ खोक्को अ़लासालोवाचु, “रब्बि, खानानिन खादा त़युङिन्येन?” (“रब्बि” ओ अ़तुप्य़ङ, “काचिन्पा” ओ)।
युहन्नाओ अ़य़ङ काएन खोन्कि येसु कात़ङ मो ह़वाङ्एदाओ अ़क्छा सिमोन पत्रुस्ओ अ़निछा अन्द्रियास याआङा।
नथानेल्आ मो सेनु, “दि नासरत्दाङ्का अ़नुवाक य़ङ तामा ऱ कि?” फिलिप्आ मो लासुलो, “बानाकि खा।”
खोन्ओसा मोन्ग़रि सामरिचि खोक्कोएदा म़ता, खोन्कि मोचिआ खोक्को मोचिएनान “युङिन्ने”नि अ़लोवा, खोन्कि खोक्को ह्वा लेन मोदा म़युङा।
अ़ङ्पापाआ ऩपुवाङ्ओ झारा अ़ङ्काएदा म़ता, खोन्कि अ़ङ्काएदा काता देत्निकिछाङ अ़ङ्का अ़लाऩङ्च़ऩङ।
खानुम! अ़ङ्का लाप्तिखोप्दा एप्माकि मोउङ। साङ्आ अ़ङ्य़ङ एनुकि लाप्तिखोप अ़होत्ङाप़ङानालो अ़ङ्का मो हुत्दा वाङ्ङा खोन्कि खोएनान चा चाङा, खोन्कि खो अ़ङ्काएनान चा।