7 खोन्किना अ़ङ्का बाखादा तेयाङ, खोन्कि अ़ङ्का ओवात्नि य़ङाङाओ अ़क्तात य़ङ एनुङ, ‘सावल, सावल! देकि खाना अ़ङ्का दुखा त़प़ङाङा?’
खोन्किना मोन्ग़रि खोक्कोसाआ मोचि म़लासुलोचि, ‘अ़नुछ्या, अ़ङ्का खानानिन लोनानिन, ओ झारादाङ्का अ़चुप्पोचिदाङ्का अ़क्छा दे मान्मुत़दोम, मो खानानिन्आ अ़ङ्काङा मान्मुत़दाङ्ऩङ।’
मेन पिलातस्आ मोचि सेनुचि, “देकिना? ओसाआ दि फिसुयुङ्सु कि?” मेन मोचि च़लोक म़पारा, “मो क्रुस्दा ख़न्तासेरानुम!”
आप्फात अ़खोलेन दमस्कस सहराओ अ़च़क्दा तामालामा मुवाङ्याङ्हिदा म़प्च़क़क्दा अ़क्तात अ़न्नुनु छाक्छाक्छाक्वाओ साम्आ नाम्चोक्दुङ्का अ़ङ्ऱङ्कोप्नि अ़उप्ताङ्दिसाङ।
खोन्कि अ़ङ्का सेनुङ, ‘हाङ्पो! खानानिन साङ ओ?’ खोन्कि खोक्कोसाआ ऩलोवाङ, ‘अ़ङ्का नासरत्ओ येसु ओ, खोङा खाना दुखा त़प़ङु।’
खो बाखादा धुवाधा, खोन्कि खोसाआ ओवात्नि य़ङाङाओ अ़क्तात य़ङ एनु, “सावल! सावल! खाना अ़ङ्का देकि दुखा त़प़ङाङा?”
बुया अ़ङ्का ख्रिस्त रुकाफोक, काल़क खोन्कि खोक्को कासुङ मुवाङ्याङ्नुछाङ अ़ङ्का ओ मान्सिन्ङाङा खोन्कि साकोङ्छ़ङ मान्मुयुक्तुङ्हिदा मुङ्ओसा अ़ङ्का निनाम्हाङ्आ सोमाऩतुक्ताङ।