34 Ma unë nukë marr martiri nga një njeri, po këto u thom, që të soseni juvet.
Ndë marrëmë martirin’ e njerëzet, më e madhe është martiria e Perndisë, sepse këjo është martiria e Perndisë, që martirisi për të bir’ e tij.
E këto u shkruanë, që të besoni se Iisui është Krishti, i biri i Perndisë, e që si të besoni nd’ëmër të tij, të kini jetë të pasosurë.
Vështro mbë vetëhe tënde, e mb’ato që mpsove, e qëndro mbë to, sepse ndë bëfç kështu, edhe vetëhenë tënde do të shpëtoç, edhe ata që të digjojënë tij.
U bëçë ndë të smundurë, si i smundurë, që të fitoj të smunduritë. Mbë gjithë u bëçë të gjitha, që të shpëtoj me të vërtetë ndoca.
Vëllazër, dëshërimi i zëmërësë sime, e të luturitë që bëj te Perndia, për Israilnë është për shpëtim të ture.
Edhe ndë mos besuanë ca, çë? Mos do të prishjë besën’ e Perndisë pabesllëku i ture?
U përgjegj Iisui: Ndë nderoj unë vetëhenë time, nderia ime s’është gjë. Është babai im ai që më nderon, ai që thoi juvet se është Perndia juaj.
E unë nukë dheksem nderë që vjen nga njerëzitë.
E të dhidhaksej nd’ëmër të tij metani e të ndëjierë të fajevet ndë gjithë filira, e do të nisni juvet nga Ierusalimi.
Mos duaj të mundeç nga e liga, po mund të keqenë me të mirënë.
E për Israilë pa thotë: Gjithë ditënë ndënja me duar ndëjturë mbë llao që nukë bindetë, e që flet kondrë.
Se i biri njeriut erdhi të kërkojë e të sosjë ata që qenë të humburë.
Ierusalim, Ierusalim, që vret profitëtë, e që shtip me gurë ata që dërgonenë tek teje, sa herë desha të mbëjedhë djelmt’ e tua, sikundrë mbëjedh pula zogjt’ e saj, ndënë pëndë të saj, e nukë deshtë.
Tjatër ësht’ ai që ep martiri për mua, edhe e di që është martiri e vërtetë ajo martiri që ep ai për mua.