13 Sɛnɛtii ka ii rɔ kelen jabi: ‹N badenma, n ma i tɔɲɔ de! An bɛnda wodi gbanan kelen de ma, wo tɛ?
Ka mɔɔ telenniilu faa mɔɔ telenbaliilu fɛ, i tɛ ko su wo kɛla fewu. I tɛ sɔnna ka mɔɔ teleni ni mɔɔ telenbaliilu jate kelen di ka jahadi la ii bɛɛ kan. I tɛ ko su wo kɛla fewu! Ile le dunuɲa bɛɛ kititɛɛla ri, mɛn ye kojuu ni koɲuma faranfaasila.»
I ye i la sara ta ka wa. Mɔɔ mɛn nara baara diya ai tɔilu kɔ, n ye a fɛ ka wodi gbanan kelen di wo fanan ma, ikomin n ka a di i ma ɲa mɛn ma.
A ka mɔɔ mɛnilu sɔrɔn, a ni woilu bɛnda a rɔ ko tele kelen baara sara ri kɛ wodi gbanan kelen di. Wo rɔ, a ka ii lawa baara diya a la rɛsɛnfɛ rɔ.
Mansacɛ ka a fɔ cɛɛ wo yɛ ko: ‹N duɲɔɔncɛ, a ye di? Kɔɲɔmalɔ faanin tɛ i kan na. I donda bon na yan wo rɔ di?› Cɛɛ ma foyi sɔrɔn ka a fɔ.
Isa ka a jabi: «N duɲɔɔ, i nani mɛn kɛ kanma, i ye wo kɛ.» Wo tuma, ii ka ii kɛ Isa kan, ka a mira.