32 Maari ka baaraden wo kili, ka a fɔ a yɛ ko: ‹Ile, baaraden juu! Julu mɛn tɛrɛ ye i la, n ka wo bɛɛ to i yɛ ka a masɔrɔn i ka n madiya.
Baaraden kininkinin donda maari rɔ. Wo rɔ, a ka baaraden bila, ka diɲɛ a la julu rɔ.
A baaraden ɲɔɔnilu ka wo yen tuma mɛn na, woilu jusu tɔrɔra kosɛbɛ. Ii wara wo bɛɛ fɔ ii la maari yɛ.
N hinara i la ɲa mɛn ma, i fanan tun ti se hinala i baaraden ɲɔɔn na wo ɲa ma?›
A la kuntii ka a fɔ ko: ‹Jɔn juu le i ri, a ni sala. I tun ka a lɔn ko n di suman ka, n ma mɛn sɛnɛ. Ko n ma si foyi yɔrɔ mɛn, n di ye suman ta.
Mansa ka a jabi: ‹Jɔn juu le ile ri! N di i la kiti tɛɛ ka bɛn i da rɔ kuma ma, mɛn bɔ sa i da rɔ ɲin. I ka a lɔn ko n ye mɔɔ kadagbɛlɛn di. I jɛrɛ ka a fɔ ko n ma mɛn bila, n ye wo tala. Ko n ma mɛn foyi, n ye wo kala.
Hina ri se kiti tɛɛ ma.