زَبور 103:11 - هُدائے پاکێن کتاب، بلۆچی زبانا

¹¹ چێا که همینکس که آسمان چه زمینا بُرز اِنت، آییئے مِهر په هما مردمان که هُدائے تُرسِش دلا اِنت همینکس باز اِنت.

زَبور 103:11 Eitobir Enkop

زَبور 57:10

چیا که تئیی مِهر باز اِنت، تان اَرشا رسیت و تئیی وپاداری تان جمبران.

لوکا 1:50

آییئے مِهر و رهمت، هما سجّهێنانی پُشت در پُشتا مانیت که آییئے تُرسِش دلا هست‌اِنت.

زَبور 103:17

بله هُداوندئے مِهر، اَزل تان اَبد هما مردمانی همراه اِنت که آییئے تُرسِش دلا اِنت و آییئے اَدل، اِشانی چُکّ و نماسگانی همراه،

زَبور 36:5

او هُداوند! تئیی مِهر اَرشا رسیت و وپاداری تان جمبران.

زَبور 89:2

من گوَشت که ”تئیی مِهر اَبدمان اِنت و تئو وتی وپاداری، آسمانا کاهِم کرتگ.“

زَبور 31:20

اِشان وتی بارگاهئے پناها چه مردمانی پندلان چێر و اَندێمَ دارئے و وتی ساهگا چه بُهتام جنۆکێن زُبانان دور.

زَبور 117:2

که هُداوندئے مِهر په ما سکّ باز اِنت و آییئے وپاداری اَبدمان. هُداوندا بنازێنێت، هَلّێلویا.