8 اے چیزّ پێشَ داریت که هُدائے چُکّ آ نه‌اَنت که جِسمی چُکّ اَنت. واده داتگێن چُکّ اِبراهێمئے نَسل و پَدرێچ هساب آرگَ بنت.
آ مارا هم دَرامدێئے هسابا چاریت. آییا مارا بها وَه کرتگ، مئے بهائے زَرّی هم وارتگ‌اَنت.
آیۆکێن نَسل آییئے هزمتا بنت، دێمی پدرێچ هُداوندئے بارئوا سهیگ کنگَ بنت و
وهدے هُداوند کئومانی نامان نبشتهَ کنت، نبیسیت: ”اے همۆدا پێدا بوتگ.“ اۆشت...
چه وتی دلا اے هبرا در بکنێت که ’ما اِبراهێمئے نَسل و اۆبادگ اێن.‘ من شمارا گوَشان که هُدا چه اے سِنگ و ڈۆکان هم، په اِبراهێما چُکّ و اۆبادگ پێدا کرتَ کنت.
آ، نه چه هۆنا پێدا بوتنت و نه چه جِسمی واهگ و انسانی لۆٹان، آ چه هُدایا پێدا بوتنت.
آ سجّهێن مردم هُدائے چُکّ اَنت که هُدائے روه آیانی رَهشۆن اِنت.
روهئے جِند گۆن مئے اَرواها گواهیَ دنت که ما هُدائے چُکّ اێن.
چێا که سجّهێن هستی، په بێسَبری همے وَدارا اِنت که هُدائے چُکّ کدێن زاهر کنگَ بنت.
