6 چُش نه‌اِنت که هُدائے هبرا پرۆش وارتگ. چێا که هر بنی اِسراییلیے، اِسراییلی نه‌اِنت.
زمین و آسمان گارَ بنت، بله منی هبر هچبر گار و زیانَ نبنت.
وهدے ایسّایا نَتْناییل دیست که آ دێم په من پێداک اِنت، گوَشتی: ”اے تچکێن بنی اِسراییلیے و اِشیئے دلا هچّ پئیمێن رِپک و هنر مان نێست.“
اگن آ مردم که هُدائے هبر آیانی کِرّا سر بوتگ، ’هُدا‘ گوَشگ بوتگ‌اَنت و ما زانێن که هُدائے پاکێن کتاب هچبرَ نکپیت و ناکارَ نبیت،
بله اگن چه آیان لهتێن وَپادار نبوت، گڑا چے بیت؟ آیانی بێوَپایی هُدائے وَپاداریا هلاس و ناکارَ کنت؟
آ، اِسراییلی اَنت که په چُکّی زورگ بوتگ‌اَنت. شان و شئوکت، اَهد و پئیمان، شَریَتئے رسگ، پرستشئے راه و رَهبند و هُدائے لبز و کرار همایانیگ اَنت.
اێمنی و رَهم په همایان که اے رهبندئے سرا زندَ گوازێننت، بزان په هُدائے مهلوکا.
چێا که سُنّت بوتگێن ما اێن. اے ما اێن که هُدایا چه آییئے پاکێن روهئے برکتا پرستشَ کنێن. په ما پَهر و شانے که گۆن ایسّا مَسیها هئوار اێن و مارا چه وتی جِسما، بزان چه دنیایی چیزّان اُمێتے نێست،
اگن ما گۆن آییا بێوَپایی بکنێن، آ گۆن ما انگت وپا کنت، چێا که آ وتی تَب و سَرِشتئے هِلاپا شُتَ نکنت.
