بله، او اِنسان! په راستی تئو کئے ائے که گۆن هُدایا یکّ و دو بکنئے؟ اے شَرّێن هبرے که اڈّ کرتگێنے وتی اَڈّ کنۆکا بگوَشیت: ”چیا منا اے پئیما اڈِّت کرتگ؟“
سێرێن مردمئے لۆگئے دَرپ و هیران تهنا تلاه و نُگرهئیگَ نبنت، دار و گِلئے دَرپ هم بیت. لهتێن درپ و هیران په هاسێن کاران کار بَندگ بیت و لهتێن په اَدناێن کاران.
هما اَرواه که گوَستگێن زمانگا ناپرمانیاِش کرتگاَت، بزان نوهئے زمانگا که بۆجیگ اَڈّ بئیگا اَت و هُدا گۆن سبر و اۆپار وداریگ اَت، بله کمّێن مردمے، بزان تهنا هشت مردم چه آپئے راها رَکّت.
چێا که لهتێن اَنچێن مردم چێرکایی شمئے نیاما پُترتگ که وتی بێهُداییئے سئوَبا چه پێسرا مئیاریگ کنگ بوتگاَنت. آ هُدائے رهمتان تابَ دئینت و په وتی بێننگێن کار و واهگان کارشَ بندنت و مئے یکّ و یکدانگێن واجه و هُداوند، ایسّا مَسیها نمَنّنت.