31 اے چیزّانی بارئوا چے بگوَشێن؟ اگن هُدا گۆن ما گۆن اِنت، کئے مئے دژمن بوتَ کنت؟
چه اے چیزّان و رند، هُداوندئے هبر الهام و شُبێنێئے تها په اِبراما آتک: ”او اِبرام! متُرس، من تئیی اِسپر آن. تئیی اِنام سکّ مزن اِنت.“
هُداوند گۆن من اِنت، منَ نتُرسان. انسان منا چے کرتَ کنت؟
لشکرانی هُداوند گۆن ما گۆن اِنت، آکوبئے هُدا مئے کلات اِنت. اۆشت...
هما هُدائے سرا تئوکلَ کنان و نتُرسان. انسان منا چے کرتَ کنت؟
هُدائے سرا، که آییئے هبرا ستا کنان، هُدائے سرا تئوکَلَ کنان و نترسان، هاکیێن انسان منا چے کرتَ کنت؟
گڑا آ وهدا که ترا گوانکَ جنان دژمن پدَ کِنزنت. اِشیا زانان که هُدا گۆن من اِنت.
نِشتگێن جنێن‌چُکّێئے لاپ پُرَّ بیت و مردێن‌چُکّێئے سرا چِلّگَ بیت و آییئے ناما اِمانوییل پِرَ بندنت، که اِشیئے مانا ”هُدا گۆن ما“ اِنت.
بله اگن مئے بدکاری هُدائے پاکی و پَلگاریا پَدّرَ کنت، گڑا چے بگوَشێن؟ هُدا نااِنساپ اِنت که آییئے کَهر و گَزب مئے سرا کپیت؟ (نون من اِنسانی هبر کنگا آن.)
گڑا چے بگوَشێن، اِبراهێم که جِسمی هسابا مئے بُنپیرُک اِنت، آییا چے کَٹِّت؟
او دُردانگێن چُکّان! شما چه هُدایا اێت و آیانی سرا بالادست بوتگێت، چێا که آ که شمئے دلا اِنت چه آییا مستر اِنت که دنیایا اِنت.
