26 همے پئیما روه مئے نِزۆریانی تها مارا کُمکَّ کنت، چێا که ما نزانێن چۆن و په کجام چیزّان دْوا بکنێن، بله روهئے جِند گۆن اَنچێن نالگان په ما نیامجیگِریَ کنت که لبزِش بئیان کرتَ نکنت.
او هُداوند! تئو بزّگانی واهگان گۆشَ دارئے، آیان دلبڈیَ دئیئے و هبرانِش اِشکنئے.
تانکه بندیگانی نالگان بِشکُنت و همایان آزات بکنت که مرکئے سزا دئیگ بوتگاَنت،
چه بازێن نالگ و پریاتا هُشکێن هڈّ و پۆستے آن.
اَرواهُن سَکّ بێکرار و جلاجۆش اِنت. او هُداوند! تان کدێن؟ تان کدێن؟
هُداوندا منی پریات گۆش داشتگاَنت، هُداوند منی دْوایا مَنّیت.
چه بازێن پریاتان دمُن برتگ، منی نُکّ هُشک اِنت و چمّ وتی هُدائے ودارا تهار بوتگاَنت.
آ وهدا هبر کنۆک شما نبێت، شمئے آسمانی پتئے روه شمئے زبانا هبرَ کنت.
ایسّایا پَسّئو دات: ”شما نزانێت چے لۆٹگا اێت. بارێن، آ جاما که منَ نۆشان شما نۆشِتَ کنێت؟“ گوَشتِش: ”جی هئو، ما وارتیَ کنێن.“
آ، یکّ گران و جانسۆچێن رنجێا دُچار اَت، پمێشکا گێشتر دْوایی کرت و آییئے هێد، هۆنئے ترَمپانی ڈئولا زمینئے سرا پِٹِّتنت.
من وت چه پتا لۆٹان و آ شمارا دگه پُشت و پناهے دنت که مُدام گۆن شما بمانیت،
ما که زۆرمند اێن، باید اِنت نِزۆرێن باورمندانی کَمزۆریان وتی بَڈّا بزورێن و بَسّ وتی جندئے وشّیانی رندا مبێن.
اُه که من چۆنێن سیَهرۆچێن مردمے آن. کئے منا چه اے مَرکیگێن جِسما رَکّێنیت؟
شمارا گُلامی روهے نرَستگ که پدا بتُرسێت، شما په چُکّی زورگ بوتگێت و هُدایی روه شمارا رَستگ. چه همے روها کوکّارَ کنێن ”اَبّا، او پِت!“
هُدایا وتی چکّئے روه پمێشکا مئے دلان جاگه داتگ که ما هُدائے چُکّ اێن. روه کوکّارا اِنت: ”اَبّا! او منی پت!“
وهدے لۆٹێت و نرسیت، په اے سئوَبا اِنت که شما گۆن بدێن مُراد و واهگے لۆٹتگ تان آ چیزّان په وتی ائیش و نۆشان کار ببندێت.