22 ما زانێن که سجّهێن هستی اَنگت چه زَنک و زایگئے دردان نالگا اِنت.
لرزگِش دلا کپت، دردے ترندێن چۆ که جنێنێئے چِلّگ و زَنکا.
گۆن آیان گوَشتی: ”شما دنیائے سجّهێن کئومانی کِرّا برئوێت و وشّێن مِستاگا سر کنێت.
جنێنے وتی چِلّگیئے وهدا دردَ کَشّیت، بله اَنچۆ که نُنُّک پێدا بیت، وتی دردانَ شمۆشیت، چێا که همے گپّا گَل اِنت که نۆکێن انسانے دنیایا آتکگ.
سجّهێن هستی ناهودگیئے دستا دئیگ بوت. اے چه هستیئے جندئے واهگ و رَزایا نبوت، چه هماییئے واهگ و رَزایا بوت که هستی‌ای ناهودگیئے چێرا چێر ترّێنت، بله گۆن اے اُمێتا
لاپی پُرّ اَت و چه چِلَّگی دردان کوکّارا اَت، چِلَّگ بئیگئے تئورشتان اَت.
