4 او منی براتان! همے پئیما چه مَسیهئے جِسم و جانئے راها شما چه شَریَتا آزات بوتگ و مُرتگێت تان دگه کَسێئے ببێت، هماییئے ببێت که چه مُردگان جاه جناێنگ بوت، تان په هُدایا بَر و سَمر بیارێن.
من هما زِند بَکشۆکێن نان آن که چه آسمانا اێر آتکگ. هرکَس که اے نانا بوارت، تان اَبد زندگَ مانیت. اے نانا که منَ دئیان، منی جندئے جسم و جان اِنت که په جهانئے مردمانی زِندا نَدریَ کنان.“
بله نون ما چه شَریَتا آزات بوتگێن، چه هما چیزّا مُرتگێن که پێسرا مارا پابَندی کرتگ‌اَت، تانکه چه روهئے نۆکێن راها هُدائے هِزمتا بکنێن، چه شَریَتئے نِبشتهانی کوَهنێن راها نه.
آییا وت مئے گناهانی بار سَلیبئے سرا وتی بڈّا لَڈّت، تانکه گناه چه مئے دلا بمریت و په نێکی و پاکی زِند بگوازێنێن، که شما چه هماییئے ٹَپّ و ٹۆران دْراه بوتگێت.
چه هما هپتێن پرێشتگان که چه گُڈّی هپتێن اَزابان پُرّێن هپت دَرپِش گۆن اَت، یکّے آتک و منا گوَشتی: ”اِدا بیا، من ترا بانۆرا پێشَ داران، گوَرانڈئے لۆگبانکا.“
