4 نون کَسے که کارَ کنت، آییئے مُزّ، تُهپه و ٹێکیے هسابَ نبیت، آییئے هَکّ اِنت.
”کئیا آییارا چیزّے داتگ که بَدلا چیزّے بگیپت؟“
اگن گِچێن چه رهمتئے راها اِنت، گڑا چه اِد و رَند چه کار و کِردا نه‌اِنت، اگن چه کار و کِردا بوتێن، گڑا چه اِد و رَند رهمت، رهمت نبوتگ‌اَت.
بله گۆن هُدائے رَهمتئے ٹێکیا و هما رَکّێنگا که چه ایسّا مَسیهئے نێمگا اِنت، پاک و پَلگار زانگَ بنت.
پرچا چُش بوت؟ پمێشکا که آیانی جُهد، باورئے سرا نه‌اَت، کار و کِردئے سرا اَت. آیان مان گیشّێنۆکێن سِنگئے سرا ٹَگل وارت.
