18 وهدے هچّ اُمێتے نێست‌اَت، اِبراهێما گۆن اُمێتواری باور کرت که بازێن کئومێئے پِتَ بیت. اَنچُش که هُدایا گۆن اِبراهێما گوَشتگ‌اَت: ”تئیی پُشپَد و اۆبادگ اِستارانی کِساسا بازَ بنت.“
زَکَریایا چه پرێشتگا جُست کرت: ”اِشیا چۆن بزانان و باور بکنان؟ من پیر آن و منی جَن هم مزن‌اُمر اِنت.“
او براتان! دلا ڈَڈّ کنێت چێا که منا هُدائے سرا سِتک اِنت و دلجم آن، پرێشتگا هرچے منا گوَشتگ، اَلّما هما ڈئولا بیت.
اَنچُش که نِبیسگ بوتگ: ”من ترا بازێن کئومانی پت کرتگ.“ گڑا، هُدائے چمّان آ مئے پت اِنت، هما هُدا که اِبراهێما آییئے سرا باور کرت، آ که مُردگان زِندگَ کنت و نێستیا گْوانکَ جنت و هستَ کنت.
وهدے وتی بێساهێن جِسم و جانی چارت، پرچا که اِبراهێما کمّ و گێش سد سال اَت، یا هما وهدا که سارَهئے سَنٹی و بێچُکّی‌ای دیست، آ وتی باورئے سرا سُست نبوت.
اُمێت مارا دلپرۆش بئیگا نئیلیت، چێا که هُدائے مِهر مئے دلا اێر رێچگ بوتگ، چه هما پاکێن روهئے راها که مارا بَکشگ بوتگ.
ما گۆن همے اُمێتا رَکّێنگ بوتگێن، بله اُمێتے که سَرجم بوتگ، نون اُمێت گوَشگَ نبیت. چۆن بوتَ کنت مردم هما چیزّئے اُمێتا ببیت که هست‌اِنتی؟
